Van puber tot (bijna) Sarah

Juni 1985: mijn ouders brengen me voor het eerst naar een sportweekend voor jongeren met een visuele beperking in Friesland. Ik ben 14, zit in de tweede van de middelbare school en houd van sporten. Het is druk, overal zitten groepjes jongeren met elkaar te kletsen. Ik vind het spannend. Eigenlijk heb ik nooit echt contact met lotgenoten. Na het kennismakingsspel worden de kamers ingedeeld. Ik deel mijn kamer met een meisje dat even oud is als ik. Meteen hebben we de grootste lol, kletsen tot diep in de nacht en maken contact met de 3 jongens in de kamer naast ons. Van het weekend herinner ik me vooral dat het koud, nat en heel gezellig was.

Wie had kunnen voorzien dat mijn kamergenoot van toen nog altijd één van mijn beste vriendinnen is…. En dat er tijdens de sport-weekenden die volgden nog drie blijvende vriendschappen werden gesloten.

Samen ontdekten we de wereld. Met de ene vriendin ging ik voor het eerst op Tienertoer, zonder ouders op zomervakantie en voor het eerst skiën. Met de anderen studeerde ik in dezelfde stad, ging ik stappen en we huilden bij elkaar uit als er iets moeizaam liep tijdens onze studie.

We vierden Sinterklaas, gingen zeilen en deelden lief en leed.

De oudste van de groep organiseerde destijds de sportweekenden, woonde op zichzelf, had haar zaakjes prima voor elkaar en was voor ons het voorbeeld.

Na de studietijd werd het contact even wat minder intensief, maar de telefoon was geduldig.

Sinds een jaar of 10 komen we weer een weekend per jaar met de harde kern bij elkaar. Een weekend vol verhalen, plezier en activiteit. Het voelt veilig en vertrouwt.

Is dit nu anders dan een stel ziende vriendinnen? Praktisch gezien wel natuurlijk, maar het gaat om de vriendschap, de klik. Die is niet anders dan met mijn ziende vriendinnen. Of toch wel…. Het verschil is iets met inlevingsvermogen, belevingswereld, tegen de zelfde dingen aanlopen.

Samen hadden we het tijdens ons laatste weekend bijvoorbeeld over het vieren van onze aanstaande 50^ste verjaardagen. Hoe doe je dat, zodat je er als blinde echt iets aan hebt en de regie houdt. Van puberdilemmma’s tot bijna Sarah dus. Al 35 jaar, blind vertrouwen.

(Verschenen in het blad van de Oogvereniging)