Wisseling

Ik schrik wakker van een enorme knal. Het nieuwe jaar is net twee uur op weg. De knal wordt gevolgd door gesuis, geplop en gefluit van vuurpijlen. Het geluid is niet ver van onze achtertuin. Interessant, schiet het door mijn hoofd, een vuurwerkverbod en dan toch spullen afsteken. Waarom zou je zoiets doen? Blijkbaar is het voor sommige mensen belangrijk om je niet aan de regels te houden. Wij vierden oudjaarsavond met zijn vieren. Zonder vuurwerk, zonder bezoek. Het voelde knus en bevoorrecht, maar ook een beetje leeg. Geen buren buiten op straat die elkaar het beste wensen na twaalven, geen bezoek op nieuwjaarsdag aan mijn moeder zoals we dat altijd doen. Ik val weer in slaap. Om zeven uur ben ik wakker. Te vroeg om op te staan op deze vrije dag. Opnieuw zak ik weg. Dit keer in woeste dromen. Het kost me moeite de dromen van me af te schudden als ik laat op de ochtend ontwaak. Heb ik wel zin in dit nieuwe jaar? Wat zal het brengen? Ik ben niet van de goede voornemens en heb van huis uit meegekregen van dag tot dag te leven. Die instelling heeft me in 2020 bijzonder goed geholpen. Genieten van het moment en van de kleine dingen. Regelmatig realiseer ik me hoe goed we het hebben. Ons gezin, familie en vrienden om ons heen, een fijne plek om te wonen. Toch liet 2020 me ondanks al dit voorrecht voelen hoe kwetsbaar ik ben. Niet meer zomaar bij iemand inhaken om mee te lopen, met een vriendin wandelen kon alleen aan een stok van anderhalve meter. Niet meer twee keer in de week sporten met een groep, maar in mijn eentje met behulp van YouTube oefeningen doen op mijn matje. Niet meer live zingen in ons popkoor, maar via Zoom toch een beetje samen repeteren. Niet meer zelf naar winkels om een boodschap te doen, maar online of met behulp van één van mijn gezinsleden. Ik weet het, wij zijn misschien erg voorzichtig, maar daarom allemaal wel gezond en ongeschonden door 2020 gekomen. Hoewel, ongeschonden? Aan het begin van dit jaar verloor ik mijn vader en aan het eind van dit jaar hoorde ik dat mijn huidige jaarcontract op mijn werk niet zal worden verlengd. Ogenschijnlijk twee dingen die totaal niets met elkaar te maken hebben. Als ik je vertel dat mijn vader in zijn werkzame leven hoofd HRM was, is het haakje snel gevonden. Mijn vader dacht in mogelijkheden, in wat kan wel. Hij geloofde in gelijke kansen en werd woest als hij onrecht bespeurde. In de 23 jaar dat ik werk, ben ik nog nooit weggestuurd omdat ik niet voldeed. Maar ik voldeed wel, breng ik mijzelf in herinnering. Het werk en de systemen waarmee ik het werk moest uitvoeren voldeden niet. Wat had ik graag het advies van mijn vader ingewonnen toen ik deze boodschap begin november te horen kreeg. Wat zou hij gedaan en gezegd hebben? Ik denk aan vroeger. Aan die enkele keer dat ik thuiskwam met een onvoldoende. Dan zei hij altijd: “Heb je je best gedaan?” Natuurlijk had ik mijn best gedaan, want dat doe ik altijd. En dan zei hij ontspannen. “Ach El wat maakt het uit, dan word je toch een jaar later professor.” Professor word ik niet. Ook niet een jaar later. Mijn best deed ik het afgelopen jaar wel. Meer dan mijn best deed ik, om ondanks alle ontoegankelijke systemen en het thuiswerken mijn werk te doen. Dit keer was mijn best doen niet genoeg. Maar succesvol werken wil en kan ik wel. Gelukkig mag ik in 2021 nog zes maanden op een heel andere plek aan de slag bij mijn huidige werkgever. Ondertussen plannen makend voor wat daarna komt. Ik zal dit jaar toch iets verder vooruit moeten kijken dan de paar dagen zoals me thuis geleerd is. “Je kan altijd meer dan je zelf denkt.” Hoor ik mijn vader in mijn hoofd zeggen. En zo is het!