Te pakken

“Is er nog blauwe sap?” Regelmatig stelt één van onze pubers die vraag. Natuurlijk is de sap zelf niet blauw, maar heeft de verpakking van de DubbelFrisss die ze graag drinken die kleur. Toen ze klein waren, noemden ze het ooit blauwe sap en dat is zo gebleven. Een tijdje geleden constateerde onze jongste tijdens zijn ontbijt: “Hé pap, ze hebben de verpakking van de melk veranderd, had je dat al gezien.” Toevallig was de oude verpakking net leeg en begonnen ze de verschillen te bekijken. Ik was oprecht verrast wat er allemaal werd genoemd. Blijkbaar staat de Nederlandse vlag op een pak melk en nog meer plaatjes. In mijn visuele geheugen zit melk in een glazen fles met een blauwe dop. Waarschijnlijk heb ik ook nog wel de eerste kartonnen pakken gezien, maar er komt geen beeld tevoorschijn uit mijn herinnering. Een dag later een soortgelijk voorval. “Kun jij de pasta even aangeven?” vraagt mijn man aan één van onze zonen, terwijl hij staat de koken. “Bedoel je deze roze,?” vraagt mijn zoon. “Nee ik wil die blauwe hebben, we eten pasta die ander is de rijst.” Antwoord mijn man. Ik schiet in de lach. “Wat is daar zo grappig aan?’ Vraagt mijn zoon. “Ik had geen idee dat al dat soort verpakkingen zoveel kleuren hebben.” Zeg ik. We gaan allerlei verpakkingen langs en ik krijg een beschrijving. Sommige zijn logisch en voorstelbaar. Dat de dubbelvla geel met bruin is, had ik zelf ook bedacht, bij heel wat andere producten gaat er een wereld voor me open. Nou ja niet echt natuurlijk. Het is leuk om te weten, maar ik onthoud het niet. Als ik de rijst zoek, herken ik aan de afmeting van de doos of ik de goede heb. Als ik twijfel schud ik even en hoor of het inderdaad de goede is. Verder staan bij ons in de kasten veel spullen op alfabet, hebben dingen vaste plekken en incidenteel plak ik er in braille iets op. Ik weet nog goed het moment dat ik voor één van de eerste keren samen met mijn man boodschappen deed. We woonden net samen en moesten nog helemaal wennen aan elkaars koop- en eetpatronen. Ik wilde een avocado hebben voor door de salade. “hoe ziet die eruit, welke kleur heeft dat ding?” Vroeg mijn man. Ik had geen flauw idee. Dus ik omschreef de vorm. Na verschillende andere dingen in mijn handen te krijgen, vond mijn man de avocado. Door hem nog altijd Wrattenbal genoemd. Voor mij blijft een pak een pak, een blik een blik en zou ik nog altijd niet acuut kunnen zeggen welke kleur een avocado heeft. Afgezien dan van de DubbelFrisss bij ons in huis, dat is en blijft “blauwe sap”.