Ervaren "gevaar"

De zon staat hoog aan de hemel, ik hoor het water klotsen, terwijl ik ons bootje stuur. Uiteraard volg ik braaf de aanwijzingen op, beetje links, nog een beetje meer, ja nu zo houden. We zijn op vakantie in Nederland met ons gezin. Onze jongste zoon doet zijn ogen dicht. Hij vindt het gevaarlijk dat ik aan het roer zit. Onze oudste vindt het juist leuk en geeft mij de aanwijzingen, af en toe aangevuld door mijn man. Die laatste neemt het weer van mij over om ergens aan te leggen zodat we kunnen zwemmen. De waterkwaliteit in de buurt van ons huisje is door de warmte en droogte niet goed, maar hier aan de overkant is het prima. Na wat verkoeling vervolgen we onze weg. De volgende dag gaan we fietsen. Wij op onze meegenomen tandem en de jongens op gehuurde fietsen. Echt leuk vinden ze het niet. Fietsen is “kapot saai” als je puber bent. Toch trappen ze braaf achter ons aan. Onderweg eten we een ijsje en doen wat boodschappen. Voor de terugweg hebben ze wel een voorwaarde: “Kunnen we even langs die autodealer met al die sportauto’s?” Zo sta ik even later tussen de Ferrari ’s en Lamborghini’s. Mijn mannen kijken verlekkerd rond, zich verbazend over de prijzen ook al zijn ze tweede hands. Stiekem ben ik blij dat dit soort dingen ver buiten ons bereik liggen. Dat vind ik nou gevaarlijk, snelle sportauto’s…. Het koken in ons vakantiehuisje wordt een absolute coproductie of zal ik het kookproductie noemen. Er is een inductie plaat. Voor mij gewoon een glad vlak. Er bestaan wel aanpassingen voor, maar op zo’n vakantiepark natuurlijk niet. We wisselen af tussen koken en ergens eten of iets halen. Als we koken, ben ik meestal degene die dat doet. Het bedienen van de inductieknoppen of liever tiptoetsen verdelen we. Nu ben ik degene die aanwijzingen geeft, pitten aan of uit, tel ik de piepjes als ze iets hoog of laag zetten en roer in de pannen. Het huisje heeft goede wifi. Voor onze pubers uiteraard onmisbaar, maar eigenlijk voor mij ook. In de schaduw duik ik in een nieuw luisterboek. Voor mijn vakantie rondde ik mijn jaar, als ingehuurde traineemanager, bij ING af. Nagenietend denk ik aan mijn laatste werkdag. Ik lunchte samen met de trainees en zij vertelden me hoe jammer ze het vonden dat ik weg ging, hadden cadeautjes voor me en zelfs een kaart in braille ontbrak niet. Wat hierna volgt, weet ik nog niet. Ik heb besloten niet meteen in een volgende baan te duiken, af te wachten hoe ik zal varen. Ik ben tenslotte ervaren genoeg.