De druppel

Elk voorval op zich is een niemendalletje en doet niet zo zeer. Ik ken ze, weet ze en maak ze al mijn hele leven mee. Een klein tikje, een duwtje tegen mijn zelfvertrouwen of een vinger op de zere plek. Ik kan goed relativeren en lach erom. Het wordt lastig als een aantal van dit soort voorvallen kort achter elkaar plaatsvindt, dan moet ik alle zeilen bijzetten om mijn spreekwoordelijke emmer niet te laten overlopen. “Is dat erg dan als die emmer overloopt? Nee, natuurlijk niet, ik ben ook maar een mens.” Deze week was zo’n week. Zonder alle niemendalletjes hier breed uit te meten, zal ik proberen uit te leggen hoe mijn emmer zich vulde. Het begon met het specifiek benoemen van mijn beperking in een juryrapport, waar dat totaal niet ter zake deed. Het rapport ging over een optreden van ons koor. Goed bedoeld en ongetwijfeld was het een compliment. “Dat kan je toch zo naast je neerleggen?” Normaal wel, ware het niet dat dit de tweede keer was dat dit zo opgeschreven werd. De klots in mijn emmer was dus dubbel. (zie mijn eerdere blog hierover: http://braille-blog.blogspot.com/2019/04/ik-een-beetje-meer-dan-jij.html) De volgende klots werd veroorzaakt doordat op mijn werk ineens duidelijk werd dat ik niet goed uit de voeten kan met een tekst met veel revisies. Voor mij geen nieuws, maar net gestart in een nieuwe baan is dit iets wat je liever niet wil, bovendien werkte mijn omweg om er omheen te werken niet meer. Gelukkig trof ik een hele aardige collega die het prima vond om de klus samen te klaren. Toch was het stemmetje in mijn achterhoofd luid en duidelijk aanwezig. “Dat moet je toch zelf kunnen? Hoe kan je dan goed je werk doen?” Diezelfde dag probeerden we ’s avonds bij ons koor bewegingen uit bij een liedje. Om mij heen waren mensen druk bezig de tekst uit te beelden. “Tenminste, dat vermoedde ik.” Eerst probeerde ik te achterhalen hoe de beweging ging, maar toen die steeds veranderde, besloot ik even niks te doen. Mijn ongemak werd haarscherp opgemerkt. “Ai, was het zo zichtbaar dat ik me even ontzettend alleen en buitengesloten voelde? Waarom kwam het vandaag zo hard aan op de plek waar ik me zo enorm thuis voel?” De kraan stond schijnbaar nog open en mijn emmer stroomde verder vol. Een dag later word ik toegevoegd aan een appgroepje. Mijn man is met een vriend op wintersport. Via deze app informeren ze het hele thuisfront over hun belevenissen. Leuk want je kan ook andere reacties zien. De ene foto na de andere vliegt de groepsapp binnen. Keurig met onderschrift, want in deze groep weet iedereen natuurlijk als geen ander dat ik aan een foto alleen niks heb. Ik doe een poging via mijn pubers iets meer te weten te komen over wat je precies ziet op de foto’s. Ik overweeg zelfs, ook foto’s te posten. “Doe niet zo stom>” roep ik mezelf tot de orde. Toch is dit net de druppel die mijn emmer laat overstromen. Ik demp de groep en gooi mijn telefoon buiten bereik. Het is genoeg voor deze week. Volgende week start ik weer fris en vrolijk aan een nieuwe.