De charme van bijna struikelen

Eindelijk is het droog, de zon probeert het zelfs. Ik trek mijn schoenen en jas aan, pak mijn stok en ga naar buiten. Dat is toch mooi, ik heb letterlijk een stok achter de deur. Het beetje zon dat er is, warmt mijn rug, terwijl ik de pas erin zet. Overal liggen bladeren en plassen of combinaties daarvan. Vooral natte bladerdrab is het opletten, want glad, ontdek ik al snel als mijn voet wegglijdt en ik mezelf weer in balans breng. Als je niet ziet hoe de ondergrond eruitziet, struikel je vaak bijna. De ene keer ligt er een tegel scheef, de andere keer steekt de trekhaak van een geparkeerde auto over de stoep die mijn stok net mist. Het snel herstellen van mijn evenwicht is een natuurlijke reflex geworden. Focus helpt ook, als ik loop te dagdromen, lig ik heel soms op mijn snufferd. Herfst geeft daarbij wat extra uitdagingen, zoals bijvoorbeeld zo’n hele diepe plas waar ik voorsta. Ik hoor hem als het bolletje onderaan mijn stok er doorheen rolt. Het klinkt gek en ik probeer uit te vinden hoe ik het beste om deze enorme plas heen kan. Ik snuif de frisse lucht op. Het ruikt heerlijk, de prikkelende, kruidige herfstgeur vult mijn longen. Mijn vaste oversteekplek is bijna onvindbaar onder een hoop bladeren en ik schuifel met mijn voeten om de rubbertegel te vinden. Oeps ook hier is het glibberig en aan de overkant van de straat stap ik toch volle bak in een plas en voel ik hoe mijn sok doorweekt raakt. Het is de tijd van de herfstkleuren en de paddenstoelen. In onze buurt staan vaak heel veel van die vliegenzwammen uit het bekende kinderliedje. Zouden ze er nu ook zijn? Ik maak een paar foto’s en laat mijn AI-app de foto’s beschrijven. En? Ze zijn er inderdaad, alleen kabouter spillebeen ontbreekt. Winter heeft ook zo zijn uitdagingen. Ik vind het elk jaar weer vermakelijk als mensen bang zijn dat ik door gladheid, door sneeuw of vorst zal uitglijden. Natuurlijk is dat lastig, maar ook hier houdt mijn struikelreflex me vaak op de been. Sterker nog, ik heb al heel wat keren de goedziende die dan naast mij liep overeind gehouden als diegene bijna uitgleed. Dat is dan weer de charme van bijna struikelen.