Kijk eens uit je doppen

Mijn man stapt op zijn fiets om een boodschap te doen. “Hang jij de was op?” vraagt hij. Onze taken in het huishouden zijn gelijk verdeeld. Praktisch is het natuurlijk wel dat hij kan autorijden en met gemak overal heen fietst, hij doet dus dit soort dingen. Ik doe iets meer in huis en kook vaker. Ik haal de was uit de machine en ga naar beneden. Het is mooi weer en daarom hangen we onze was ouderwets buiten. Ik klap het rek uit en loop naar binnen om de knijpers te pakken, die staan niet op hun vaste plek. Mopperend loop ik naar zolder terug om te zien of ze daar nog zijn, maar dat is niet zo. Misschien staan ze dan al buiten? In baantjes loop ik onze tuin door ter hoogte van het wasrek. Hopend dat ik ergens een keer de emmer met knijpers omschop. Systematisch doe ik het nog een keer, omdat ik niet kan geloven dat ze er niet staan. Tegelijkertijd moet ik om mezelf lachen. Stel dat iemand mij zo door onze tuin ziet schuifelen, wat zou die dan denken? Ik pijnig mijn hersenen om te verzinnen waar ze kunnen zijn gebleven. Ik voel op de tuintafel, zoek binnen allerlei hoekjes na, maar vind ze niet. “Wat ben je toch een blinde kip,” mopper ik tegen mezelf, “Kijk eens uit je doppen.”