Op een presenteerblaadje

  

In mijn werk als beleidsmedewerker geef ik geregeld presentaties. Ik heb zo mijn trucjes om dit te doen. Ik lees braille en zet het liefst mijn steekwoorden op papier. Groot voordeel is dat ik die aantekeningen op mijn buik kan lezen, terwijl ik de zaal in kijk. Vooraf vraag ik een collega te helpen met het maken van een PowerPointpresentatie. Graag deel ik twee memorabele situaties met jullie. De ene tenenkrommend, de ander om in te lijsten.

Lik op stuk of zelfspot?

Onlangs werd ik gevraagd te vertellen hoe het overheidsbeleid eruitziet voor een van mijn onderwerpen. Ik wist dat de zaal vol zat met onbekende, maar kritische toehoorders. Ik mocht het spits afbijten. De dagvoorzitter kondigde mij aan en zei tot mijn schrik: “Wat fijn dat ze hier ondanks haar visuele beperking is.” Ik kon wel door de grond zakken: ik deed gewoon mijn werk! Dat ik niet kan zien was op dat moment irrelevant. Even twijfelde ik of ik zou gaan voor ‘lik op stuk’ en de dagvoorzitter voor schut zou zetten, maar ik besloot het te laten. Wel koos ik voor wat meer zelfspot dan gebruikelijk: “Op de volgende slide ziet u een weg die in de verte verdwijnt. Tenminste dat is wat mij is verteld”. Ik kreeg de lachers op mijn hand en de presentatie verliep voorspoedig.

Stiekem spieken

Jaren geleden maakte ik onderdeel uit van een internationale delegatie die het Zweedse milieubeleid onder de loep nam. Ons eindoordeel moesten we in Parijs presenteren aan Zweedse bobo’s. De bijeenkomst was in een formele setting rond een tafel met microfoons. Mijn brailleplaatjes met steekwoorden voor de presentatie had ik onder tafel op mijn schoot liggen. Niemand zag dus dat ik tijdens mijn verhaal aantekeningen gebruikte. Toen de Zweedse minister me aan het einde bedankte voor mijn "excellente presentatie", omdat ze dacht dat ik deze uit mijn hoofd had gedaan, schoof ik ongezien mijn presenteerblaadjes in mijn tas en liet het zo! 

Deze blog werd gepubliceerd op 12 februari 2025 via www.zichtbaarinwerk.nl