Toegeworpen blikken

 Laatst bezocht ik een concert met een goede vriend, die ik sinds de middelbare school ken. Om bij te kletsen spraken we af van tevoren ergens te eten. Het personeel sprak gebrekkig Engels. Ik volgde maar weinig van de bestelling. Al gauw bleek dat ook de vriend er niet veel van snapte. We lieten ons dus verrassen. Daarna was het tijd om over te steken naar Tivoli Vredenburg.

Onze jassen stopten we in een kluisje die je met een QR-code kon  openen en betalen. Ik was blij een goedziende bij me te hebben want mij was dit, in de drukte en het lawaai, nooit gelukt.

De zaal was stampvol. Dankzij mijn stok lukte het ons een weg te banen door de menigte.

We besloten achterin bij de bar te blijven staan. Steeds als er iemand aan de bar kwam, keek die “kennelijk” naar mijn stok en daarna vriendelijk lachend naar mijn gezelschap. Die werd steeds meliger. “Als ik die blikken moet geloven doe ik iets heel bijzonders, door met jou hier te zijn.” grinnikte hij. “Volgens mij had jij mij meegenomen toch?”

Toen een wildvreemde aan het einde van het concert mij vroeg: “Heeft u genoten mevrouw?” Kwam hij helemaal niet meer bij en zei: “Nou ja zeg, aan mij vraagt hij niks.”

Thuisgekomen herkende mijn man dit fenomeen meteen en zei: “Weet je hoeveel meelevende blikken ik de hele dag krijg als we ergens lopen. Hoe denk je dat het was toen we vroeger onze kinderen bij ons hadden?”

Grappig. Ik ben me daar totaal niet van bewust en dat is misschien maar beter ook.