Hulpmiddelmatig
Zonder mijn stok ben ik buiten nergens, al loop ik in mijn dromen altijd zonder op straat en sta ik regelmatig met mijn spullen buiten en hangt die stok nog binnen aan de kapstok. Vroeger had ik een bloedhekel aan dat ding, mijn blindheid was daarmee overduidelijk en ik verstopte die liever. Het was een spelletje waar we binnen ons gezin zeer bedreven in waren. Hoe vaker mensen niet door hadden dat ik niet kon zien, hoe beter het was.
Op het moment dat ik zelfstandig op pad ging, begreep ik dat
“die stok” juist mijn vriend is. Nog later toen ik met man en kinderen onderweg
was, bleek hij onmisbaar. Tegenwoordig heb ik hem altijd bij me. Het is daarmee
volslagen duidelijk waarom ik per ongeluk in de weg sta, even hulp vraag of waarom
anderen voor mij aan de kant moeten.
Om mijn werk goed te kunnen doen gebruik ik hulpmiddelen.
Met spraaksoftware en braille-leesregel kan ik vrijwel alles lezen en
schrijven. Onlangs hield mijn leesregel er na een update mee op. De
voorleessoftware deed het nog, maar ik ontdekte dat ik heel veel doe door in
braille mee te lezen. Eigenlijk kon ik niet meer uit de voeten. Zeer
frustrerend dat het lang duurde om dit probleem op te lossen. Natuurlijk mobiliseerde
ik iedereen die ik kon bedenken, dat ging niet vanzelf, maar er werd echt
geprobeerd dit te fiksen.
Een deel van mijn werk lukt met alleen de spraak, maar het
gaat heel langzaam en ik ben er niet bedreven genoeg in, de overleggen lukken
gewoon en collega’s hielpen me door op mijn scherm mee te lezen of samen
stukken te bewerken, maar van binnen kookte ik.
Het maakte weer eens pijnlijk duidelijk dat ik zonder de
goede hulpmiddelen nergens ben en zeer middelmatig functioneer.
In mijn hoofd ontstond daarvoor een nieuw woord:
Hulpmiddelmatig. Zonder hulp of hulpmiddel is uit de voeten kunnen op straat of
werk voor mij middelmatig tot matig.
Ook zonder hulpmiddelen ben je een topper!
BeantwoordenVerwijderen