Braille-blog

“Eén, drie, vijf zes.” Roept mijn zus van een afstandje als onze klassen elkaar toevallig passeren in de gang van onze middelbare school. Onmiddellijk steek ik mijn hand op en zwaai lachend naar haar. Als we later die dag thuis zijn, lachen we samen om onze geheimtaal. Niet alleen mijn ouders en zussen leerden het brailleschrift, ook veel van mijn vrienden zorgden dat ze het onder de knie kregen. Heel wat Sinterklaasgedichten, kerstkaarten en verjaardagswensen krijg ik in deze vorm. Met prikpen en ruitjespapier leven ze zich uit om in spiegelbeeld de tekst te prikken, zodat ik hem kan lezen. Een tijd terug was ik samen met een middelbare schoolvriendin in Den Haag toen zij ineens riep: “Het lijkt wel of er braille op de ramen van dat gebouw staat. Grote ronde stickers vormden inderdaad woorden. We liepen van raam naar raam. Mij is ontgaan bij welk gebouw we zijn. Bij de ingang klonk ineens de stem van de portier: “Hallo dames, de hele tekst hangt vlak naast je in zijn geheel, dat

In deze coronatijd, wandel ik om genoeg beweging te houden, dagelijks door onze wijk. Meestal loop ik alleen, soms gaat één van mijn gezinsleden mee. Bewegen is niet het enige doel van dit rondje trouwens. Regelmatig besluit ik een eindje te gaan lopen om even met mezelf alleen te kunnen zijn. Niet dat mijn huisgenoten me constant de kop gek zeuren als ik thuis werk, maar vrijwel ieder moment kan iemand me wat komen vragen. Dat storen is natuurlijk helemaal niet erg. Zeker niet als dat is om me van een kop thee of koffie te voorzien als ik de hele middag in een Zoom meeting zit of om te vertellen hoe het op school was. Toch leidt het tot een onrustig gevoel. Zo’n wandelingetje gebruik ik om ongestoord mijn gedachten over iets te laten gaan. Als ik achter mijn pc vastloop bij het bedenken van een oplossing, helpt zo’n beetje buitenlucht heel goed. Normaalgesproken op kantoor zou ik op zo’n moment naar de koffieautomaat lopen en onderweg even met een collega sparren. Nu ik volledig thuis