Braille-blog

“Verkoopt u ook kussentjes?” Deze zin spookt door mijn hoofd, terwijl wij ons een weg door de Ikea banen. Hij komt uit een oude sketch van Herman Finkers waar ik vreselijk om gelachen heb. Mijn man, jongste zoon en ik zijn vandaag opzoek naar kussentjes voor op onze nieuwe bank. In mijn hoofd had ik een beeld van allemaal dezelfde effen kussentjes in een fellere kleur op onze bank gemaakt, in een kleur die terugkomt in gordijnen of andere meubels. Dat kussentjes er zijn in zoveel soorten, kleuren, patronen en maten, had ik gemist. Onze zoon gaat helemaal op in het bij elkaar zoeken van verschillende kleuren en patronen, combineert ze, kijkt van een afstandje of het goed is en haalt overal uit de winkel nieuwe mogelijkheden tevoorschijn. Mijn man wordt aangestoken door zijn enthousiasme en zoekt vrolijk mee. Ik nestel me op een van de banken waar ze de creaties uitproberen en ben de draad van alle opties en hoe ze eruitzien allang kwijt. Ter afleiding probeer ik me de sketch over de kus

Ik was een weekje vrij. Heerlijk, geen wekker, gewoon vanuit huis leuke dingen doen. Tijd met vrienden doorbrengen bijvoorbeeld. Uiteten met de ene vriendin, bijkletsen met een andere, wandelen de modder omzeilend in het bos met een oud-collega en lunchen op een terrasje in de zon. Sommigen had ik al lang niet meer gezien. Toch pakten we zo de draad weer op. Jaren geleden had ik met die oud-collega een week in Austin gezeten voor een congres. We liepen daar samen kilometers op zoek naar een restaurantje of om wat van de stad te zien. Mij van de week om de modder leiden, ging nog met het grootste gemak. Ook sprak ik af met een van mijn zeer goede, blinde vriendinnen. Samen losten we, in het zonnetje een cryptogram op. De puzzel was zo'n 20 jaar geleden gebrailleerd en het was al een puzzel om hem goed te kunnen lezen. Toen een drankje met chips, maar welke zak bevatte nou de paprikachips? Voelen en schudden maar, en ja, goed gegokt. We besloten in de stad te gaan eten. Reservere