Braille-blog

Al bijna 8 jaar sta ik een paar keer per week op het schoolplein bij de basisschool van mijn kinderen. Zeker in het begin een puzzel om te weten waar je het beste vindbaar bent. Onze school heeft drie uitgangen (verdeeld over 2 gebouwen) en afhankelijk van de groep waarin ze zitten, komen ze uit een van de deuren tevoorschijn. Aan het begin van elk schooljaar spreken we een plek af en daar houd ik me zoveel mogelijk aan. Op dit moment moet ik zo’n beetje twee derde van het plein over om op de afgesproken plek te komen. Wat zoveel betekent als laveren tussen pratende groepjes ouders, spelende kindren omzeilen en zorgen dat ik klimrek en zandbak ontwijk. Ik ga zo staan dat ik in beeld sta voor de naar buiten lopende kinderen. Een keer gepositioneerd, volgt mijn schoolplein-blues. In de eerste jaren deed ik heel veel moeite sociale contacten met andere ouders op te bouwen. Dat lukte best goed. Gevolg is dat ik ouders uit de klas van mijn oudste goed ken en aan stem kan herkennen en ze eve

Als blinde moeder verlopen dingen net even anders. Soms schiet het schaamrood me naar de kaken, maar dit keer gloeide ik van trots! Vorige week deden onze beide zoons mee aan de kidsrun van Hoogland. Veel mensen, een modderig weiland en voor mij een onoverzichtelijke situatie. Omdat ik alleen thuis was met de jongens, gingen we er samen heen met een vriendin van mij en haar zoontje die ook mee deed. De zon scheen, veel bekenden van school en uit de buurt en prima prestaties van alle drie de jongens. Vermoeid en tevreden, liepen we na de wedstrijd richting huis. Het laatste stuk liepen we met zijn drietjes. Een bekende route die ik kan dromen. Vooral de jongste was moe van het rennen, daarom besloten we dat zij vast op de fiets vooruit zouden gaan, die de oudste bij zich had. Gewapend met de huissleutel fietstten ze vrolijk bij mij vandaan. Dingen roepend als: “dag lieve mama, tot zo.” En “Doe je voorzichtig?” Op mijn gemak wandelde ik verder. Ergens halverwege hoorde ik opeens een b