Braille-blog

Ok, vandaag was niet alledaags. Meestal reis ik hetzelfde traject en zit een groot deel van de dag achter mijn bureau op dezelfde locatie. Regelmatig reis ik af naar andere plekken in het land voor overleg. Vandaag had ik een externe vergadering. Daarvoor moest ik naar het noorden van het land. Omdat dat een aardige reis is, had ik er een afspraak achteraan gepland. Twee vliegen in een klap, zo werk ik graag. Voor ik van huis ging, wilde ik nog even wat mails afhandelen. Toen ik mijn laptop startte, gebeurde er iets vreemds. Het ding kon ineens alleen op zijn Engels voorlezen. Ik kan je verzekeren, dat klinkt heel beroerd als Nederlandse tekst met een Engelse tongval wordt voorgelezen. Zoeken in je instellingen om het te corrigeren, bleek dan ook een uitdaging. Gelukkig biedt mijn brailleleesregel waar ik een beetje kan meelezen enig soelaas. Toch kwam ik er niet uit. Lang leve onze ICT en een van mijn gezinsleden, die mee kon kijken op mijn scherm. Taal weer op Nederlands gezet en op

Sinds het ingaan van de AVG (algemene verordening gegevensbescherming) komt het vaker ter sprake, onze privacy! Die was daarvoor natuurlijk ook belangrijk, maar passeert nu vaker de revue. Ik blijf dan hangen op de vraag: “welke digitale sporen laat je na?” Alles gaat tegenwoordig digitaal. Zeker voor onze doelgroep biedt de digitale weg oplossingen die er vroeger niet waren. Ja, ook ik vraag regelmatig iets aan SIRI, stuur een gesproken Whatsapp bericht of check in bij de een of andere locatie op Facebook. Google ik op mijn naam dan kom ik van alles over mezelf te weten. En als ik het kan terugvinden dan dus ieder ander met toegang tot internet. De vraag is, is dat erg? Mijn Facebookprofiel heb ik behoorlijk dichtstaan en ik deel daar zeker niet alles. Maar waar blijven al die verzoeken aan SIRI? Wie bij Apple kan precies horen dat ik gisteren opzoek was naar een recept voor boterkoek, Dat ik het nummer Rolling in the deep van Adele dagelijks 3 keer speel omdat ik de tekst uit mijn h

Soms voel ik me ineens ongelofelijk ….. Ja ik weet het, Ik kan er niet omheen en het hoort bij mij. Toch sta ik er in mijn dagelijks leven nauwelijks bewust bij stil. Dat hoeft ook niet want ik leid mijn leven zoals ieder ander dat doet. Ik breng tijd door met mijn gezin, ik werk, ik sport en draag mijn steentje bij aan onze huisouding. Een druk sociaal leven, af en toe iets cultureels, een verjaardag, een vakantie, alles zit erop en aan. Ik lach, maak me boos, schiet in de stress, neem iemand in de maling, geniet, zing, praat, dans, lummel, knuffel, help, denk mee…. Kortom ik sta middenin het leven! Alleen soms overvalt het me ineens. Het gebeurt op momenten dat ik er totaal niet op bedacht ben. Vermoedelijk zorgt dat er voor dat het me zo raakt en blijft hangen. Van de week nog. op onze koorrepetitie. We waren lekker aan het zingen. Iedereen zat op zijn stoel, tenminste dat dacht ik. Schijnbaar was men ineens gaan staan. Normaal gesproken heb ik dat wel door of fluistert degene naas

Een gevleugelde uitspraak die ik soms met een knipoog gebruik. De betekenis van het spreekwoord ken ik. Als je verlief bent, ben je zo vol van je vlam dat je alleen maar alle mooie kanten ziet. Je bent blind voor de tekortkomingen of minder goede eigenschappen van je geliefde. Ik gebruik hem soms letterlijk: “ik ben blind dus moet ik wel lief zijn, als liefde blind is”. Gisteren bekeek ik op een symposium de film “the space before sleep”. In deze film heeft een deense kunstenares 3 blinde mensen geportretteerd, waarbij het nu is een keer niet gaat om “hoe doe ik dat als blinde?“ maar “welke rol speelt het niet kunnen zien in wie je bent? Een van de portretten ging over de liefde. Hoe ontdek je als blinde erotiek en seksualiteit. Je zag een mooie, jonge, aantrekkelijke vrouw. Die, ja inderdaad, blind was. Dit fragment raakte me tot in mijn haarvaten. Tegelijkertijd maakte het allerlei vragen in mij wakker. Wat zien mensen eigenlijk als ze naar mij kijken? Of liever wat voelen ze? Kan