Braille-blog

Ik heb geen glazenbol, ben niet helderblind en mijn motto is al jaren: "Pluk de dag." Want, zo lang is vijf jaar nu ook weer niet…. of toch wel…. Over vijf jaar is het 2023. Wat ik (bijna) zeker weet: Ik ben dan zelf de 50 gepasseerd, Zie nogsteeds net zo weinig als nu en ben vermoedelijk de kleinste van ons gezin geworden. Mijn eigen leven zal niet enorm verschillen van mijn leven nu. Hooguit met wat meer gelikte hulpmiddelen. De wasmachine of thermostaat bedienen via mijn smartphone, simpelweg omdat er geen apparaat meer gemaakt wordt met voelbare knoppen. Af en toe een experiment met een zelfrijdende auto, maar nog niet op die schaal dat het voor onze doelgroep verschil maakt. Meer online toegankelijkheid, maar nog steeds zullen we deels achter de feiten aan lopen. Alles meer in beelden, sneller. Mijn beide zoons, daar verandert de komende vijf jaar wel veel voor. Kinderstemmetjes worden zwaar, jongens worden mannen en over vijf jaar staan ze op het punt een studiekeuze

Heerlijk dat warme weer! Alleen leidt het bij mij tot dilemma's! Wat mag of kan er nu wel qua kleding als je naar je werk gaat? Uiteraard hangt dat af van het werk dat je doet. Ik zou de stelling wel aandurven dat bij ons op het werk eigenlijk alles wel kan. Voor mijzelf ligt dat anders. Juist omdat ik niet om me heen kan kijken hoe mijn collega's er op een warme zomerdag bijlopen, twijfel ik als ik voor mijn kledingkast sta. Hoe de kleding in mijn kast gecombineerd kan worden, weet ik prima, het gaat om de details. Daarbij denk ik aan dingen als wel of geen panty en welke kleur dan, wel of geen blote benen onder je jurkje, hoe kort of lang mag zo'n jurkje zijn? Zijn mijn benen wel om aan te zien, niet te wit, niet te veel haar? Welke schoenen dan, kan ik daar wel de hele dag op lopen? Ja, ja, ik weet het dit soort overpeinzingen hebben mijn goedziende collega's ook. Bovendien hangt het van je persoonlijke opvattingen en stijl af of je je er überhaupt mee bezig houd

We hadden nog een paar dagen vrij na onze ontspannen vakantie. Heerlijk was het. Het voelde als eindeloos. Al was het 3 weken. We waren op twee verschillende plaatsen in eigen land. Daaartussen zat een weekje thuis. Eerst een week in een huisje op een park, de laatste week in de stayokay op Texel. De weg in zo'n huisje wijst zich snel. Al is eten koken met een onbekend wiebelig fornuis wel een uitdaging en durfde ik dat hier alleen als mijn goedziende man in de buurt bleef. Binnen en rondom het huisje redde ik me prima. Op zo'n park neem ik zelden de moeite om zelf uit de voeten te kunnen. Het is groot, druk en voor ik het echt onder de knie heb, vertrekken we alweer. Ook de stayokay was groot en goed bezocht. Ons verblijf hier, was korter, daarom besloot ik geen energie te steken in het leren van de weg. Een bewuste keuze die zo zijn consequenties heeft. Als ik me even terug wil trekken op onze kamer, moet iemand me brengen. Moet ik naar het toilet dan is ook een van de gezin