Braille-blog

Het station uit lopen en gelijk weer weten waar je bent. Kinderkopjes onder je voeten, de zachte G die je oren streelt en de geur van vers gebakken vlaai. Zo’n 20 jaar geleden liep ik hier wekelijks. Rugzak met zware laptop en schone was mee, op weg naar mijn studentenkamer. Nu zoveel jaar later loop ik hier met een goede, eveneens blinde vriendin en begint onze vakantie midweek Maastricht. Het idee ontstond toen ik deze zomervakantie met mijn gezin hier liep. ‘Mama, wat kijk je blij’ zei mijn zoon. Ik antwoordde dat ik het geweldig vond weer eens echt te weten waar ik liep. Liever nog had ik hier alleen rond gestruind. Deze wens sprak ik uit en zo kwam het dat we nu gewapend met stok en GPS het avontuur tegemoet liepen. De voorpret was al geweldig geweest. Via allerlei sociale netwerken hadden we vrijwilligers gevonden die dagdelen met ons mee zouden gaan. Onze eerste activiteit begon gelijk. Samen met een stadsgids van het Gilde en een student bekeken we de binnenstad. Zelfs een 3D g

Gisterenavond nam ik deel aan een focusgroep bij het NIVEL. Onderwerp van gesprek; ondersteuning van mensen met een beperking of chronische ziekte tijdens hun werk. Toevallig is dit een project waar ook het RIVM zelf aan meewerkt. Het voelde dus een beetje als het grijze gebied tussen persoonlijk en professioneel. Ik zat er een beetje met twee petten op al ben ik niet inhoudelijk bij het project betrokken ik blijf RIVM-er. Meedenken is een kwaliteit die ik zeer in mensen waardeer en ik houd er zelf erg van. Dat meedenken met mij begon al bij mijn vertrek richting Utrecht. Normaal gesproken steek ik de Soestdijkseweg over om de bus richtingstation Bilthoven te nemen. Deze keer bleef ik aan deze kant van de weg en liep naar de bushalte daar. Ik hoorde het al gebeuren. Van de overkant riep iemand me. En een paar tellen later dook er een collega op die mij mee wilde nemen naar de overkant. Met een big smile vertelde ik hem dat ik naar Utrecht ging deze keer. Hij schoot in de lach en zei: