Braille-blog

Als in een volle trein iemand voor me opstaat, accepteer ik het aanbod en ga met een simpel “dankjewel” zitten. Vroeger ging ik in discussie. “Ik heb niks aan mijn benen hoor, ik blijf wel staan.” In mijn huidige baan voer ik geregeld sollicitatiegesprekken. Het aantal vrouwelijke kandidaten is laag. We willen graag een evenredige verdeling. Moeten we nu vrouwen voorrang geven? Ik vind dit een lastige, een beetje voordeel helpt misschien, maar we zoeken ook gewoon naar de beste kandidaten. Ook ik moet weer solliciteren, door een reorganisatie houdt mijn werk eind augustus op. De Participatiewet is ingevoerd, werkgevers proberen het quotum arbeidsbeperkten te halen. Heel wat werkgevers zijn geïnteresseerd in mij, maar daar stellen zij soms een voorwaarde aan. Ik moet in het Doelgroepregister staan. Een register waarin ik het label “Afstand tot de arbeidsmarkt” krijg. Tot op heden sta ik daar niet in. Ja, ik ben alleen arbeidsbeperkt, als ik geen leeshulpmiddelen kan gebruiken. Nee, ik

Het is later op de avond als we besluiten nog een rondje te gaan lopen. Eindelijk is het droog. Buiten ruikt het heerlijk! De frisse geur van nat gras en kruidige en zoete geuren van natte bloemen en planten. Soepel leiden mijn jongens me om grote plassen, ontwijken overhangende natte takken en lachen me uit als een grote druppel uit een boom precies in mij nek terecht komt. Zeker we doen dit vaker, al heb ik dit keer een dubbele agenda. Op mijn werk doen we een “Fit for summer” challenge. Elke dag wordt het aantal stappen dat we moeten halen hoger. Nu loop ik normaal gesproken best veel. Even de fiets pakken, zit er voor mij meestal niet in. Alleen als ik met iemand samen op de tandem kan, ga ik met de fiets van A naar B. Ik heb uiteraard geen rijbewijs dus reis altijd met het openbaar vervoer. Het is grappig te merken hoeveel stappen ik zet op weg naar het station, tijdens het overstappen en van het station naar mijn werk. Ook loop ik op een werkdag regelmatig naar een afspraak elder