Braille-blog

“Je bent nu 42 en al sinds je vijfde blind. Word het dan niet eens tijd om je handicap te accepteren?” Deze vraag sloeg jaren geleden in als een bom. Ik was stomverbaasd en woest tegelijk. Deze mengeling zorgde ervoor dat ik geen woord kon uitbrengen. Omdat ik worstelde met mijn werk- privé balans, een drukke baan en kleine kinderen, had mijn leidinggevende me doorgestuurd naar deze dame van bedrijfsmaatschappelijkwerk. Ik verwachtte wat praktische tips, niet deze aanval op mij. “Accepteren,” stamelde ik na een lange stilte, “Ik heb er mee leren leven.” Aan het gesprek dat volgde, denk ik nog vaak. Treffend gaf ze me terug wat ik haar aan het begin van ons gesprek verteld had. “Jij past je aan, jij loopt een stapje harder, jij organiseert plan B, jij werkt door in het weekend, jij zegt dat er geen probleem is. Kortom, jij doet alles om je te gedragen als iemand die kan zien. Volgens mij weten we één ding zeker, namelijk dat jij niet kan zien met alle consequenties van dien.” Als

Hun mobieltjes, die zitten aan de handen van onze pubers vastgeplakt. Ermee bellen doen ze overigens nauwelijks. Behalve dan als ze samen met vrienden aan het gamen zijn en via WhatsApp groepsgesprek open zetten. Nou ja, gesprek…. Als ik op afstand meeluister wat daar gezegd wordt, hoor ik uitroepen als: “Kijk uit, achter je!” of “Ik ben dood!” of een serie scheldwoorden waarvan ik niet eens wist dat die bestonden, omdat er in de game iets is gebeurd waar ze de balen van hebben. Een andere stand is liggend op je bed met je telefoon in je handen, waarop het ene na het andere YouTube-filmpje wordt bekeken. Ik krijg tegenwoordig al jeuk als ik het lachje of het taalgebruik van de vaste YouTube herken. Om te voorkomen dat ik daar iets over zeg, stoppen ze de dopjes in hun oren. Liefst wandelen ze zo door het hele huis. Ondertussen iets te drinken of te snoepen pakkend, want stel je voor dat je zo’n filmpje op pauze zet of niet afkijkt. Ik hoor ze in de keuken en vraag iets. Het antwoord o