Braille-blog

Eindelijk is het droog, de zon probeert het zelfs. Ik trek mijn schoenen en jas aan, pak mijn stok en ga naar buiten. Dat is toch mooi, ik heb letterlijk een stok achter de deur. Het beetje zon dat er is, warmt mijn rug, terwijl ik de pas erin zet. Overal liggen bladeren en plassen of combinaties daarvan. Vooral natte bladerdrab is het opletten, want glad, ontdek ik al snel als mijn voet wegglijdt en ik mezelf weer in balans breng. Als je niet ziet hoe de ondergrond eruitziet, struikel je vaak bijna. De ene keer ligt er een tegel scheef, de andere keer steekt de trekhaak van een geparkeerde auto over de stoep die mijn stok net mist. Het snel herstellen van mijn evenwicht is een natuurlijke reflex geworden. Focus helpt ook, als ik loop te dagdromen, lig ik heel soms op mijn snufferd. Herfst geeft daarbij wat extra uitdagingen, zoals bijvoorbeeld zo’n hele diepe plas waar ik voorsta. Ik hoor hem als het bolletje onderaan mijn stok er doorheen rolt. Het klinkt gek en ik probeer uit te v

Vroeger vond ik dat een ding, meegaan met team-uitjes. Knagende onzekerheid of ik alles kon meedoen, iemand me meenam en ik niet verloren raakte in grote ruimtes vol rumoer als er geborreld of samen gegeten werd. Niet meegaan vond en vind ik geen optie, want belangrijk mijn collega’s informeel te leren kennen. Toch leerde ik elke keer bij. Als ik goed aangeef wat voor mij haalbaar is, vinden collega’s dat fijn. Eerder afhaken of juist later aanhaken, geen probleem. Afgelopen week hadden we een team-uitje, inmiddels maak ik me daar totaal geen zorgen meer over en dat bleek terecht. Mijn vraag in onze groepsapp om me op het station op te zoeken, levert meteen reactie op. Gelijk wordt er praktisch doorgedacht dat wachten op het perron handiger is voor mij dan elkaar elders vinden. Vol goede moed ga ik op weg. Als ik in de hal van Utrecht CS sta te wachten, omdat mijn trein niet verder rijdt dan Utrecht wegens een aanrijding, duikt er een collega op. We zoeken nog een andere collega op en