Braille-blog

Het besluit voelt onwennig. Diep van binnen weet ik dat het een goed besluit is, dat het kansen zal brengen die ik nu nog niet zie en dat het tijdelijk is. Het lukt alleen nog niet om de criticus in mijn hoofd uit te zetten. “Wat ga je eigenlijk doen? Wat vinden anderen ervan?” “Hoe ga je daar eigenlijk mee om?” En meer van dat soort gedachten. De waarheid is: Ik weet het even niet meer precies. De afgelopen tijd heb ik drie baanwissels gehad. Alle drie de banen zijn om verschillende redenen na ruim één jaar gestopt. En nu? Wat is de beste volgende stap? Wat ga ik nu doen? Ik neem de vacatures door. Het fijne is het zijn er veel. Allemaal hebben ze wel iets leuks. Tegelijk denk ik bij veel dingen: Oh nee, dat heb ik al zo vaak gezien. En dus is het tijd om stil te staan. Ik moet vertragen en nadenken. Wat past bij mij? Waar word ik vrolijk van? Stil zitten is niet zo mijn ding. In mijn hoofd buitelen de plannen voor korte cursussen alweer over elkaar heen. Ik spreek mezelf s

Nadat ik de voordeur achter me op slot heb gedraaid, zet ik de pas erin. Als ik doorloop, haal ik nog een trein eerder en heb ik wat meer tijd voor de overstap. Niet ver van ons huis stuit ik op een busje dat op de stoep staat. Waarschijnlijk een taxibusje dat oudjes bij het Leger des Heils gebracht heeft. Niet alleen neemt het de hele stoep in beslag, ook staat het op de geleidelijn die de oversteekplaats markeert. “Tjonge, jonge,” denk ik lachend “Help je de ene mens, maar bedenk je niet dat er ook nog andere mensen zijn die daar last van hebben.” Ik stap het fietspad op, loop om het busje heen en steek de zijstraat over. Ik vervolg mijn route over een smal voetpad langs water, waar het altijd laveren is tussen overhangende takken en tegenliggers. Ik bereik weer een zijstraat en steek over. Ik zoek de geleidelijn. Die loopt hier in een hoekje, zodat je de enkelhoge paaltjes mist, neergezet om te voorkomen dat mensen met de auto de stoep op rijden. De paaltjes mis ik, maar ik loop vo