Braille-blog

Ik word wakker, buiten is het stil. Het zal nog wel vroeg zijn, denk ik. Ik hoor alleen vogels. De ruis van de anders meestal hoorbare snelweg, is er niet, geen auto’s die wegrijden, omdat ze voor de ochtendspits onze wijk verlaten. Het is bijna zeven uur, zo gaat onze wekker. Later dan anders, want niemand van ons hoeft naar zijn werk of school te reizen. Het woon-werkverkeer is geminimaliseerd tot een paar stappen, van de eettafel naar mijn bureau. Geen ochtend stress, vijf minuten meer of minder maken nu niets uit, geen broodtrommels vullen, geen last van vertraagde treinen. Ik eet zoals altijd mijn bakje kwark met muesli als ontbijt, ruim de tafel af en maan de jongens zich klaar te maken om op tijd online te zijn voor school. Dan klap ik mijn laptop open en ga aan de slag. Al snel bevind ik me middenin mijn normale werk- wereld. Tot ik mijn man ineens tegen een van de jongens hoor praten en me realiseer, “O ja, we zijn met zijn allen thuis aan de slag.” In plaats van

Doorgaans heb ik een andere kijk op heel gewone dingen. Niet omdat ik eigenwijs ben of een andere mening ben toegedaan, maar letterlijk. Ik heb een ander perspectief, ik kijk met mijn handen. De huidige adviezen om zo min mogelijk dingen aan te raken die veel mensen beet hebben, zoals bijvoorbeeld trapleuningen op stations, is voor mij een uitdaging. Ik vind het prima contactloos te betalen in de supermarkt, maar het vinden van de juiste plek om mijn pinpas voor te houden, gaat helaas niet zonder het apparaat vast te pakken. Handen wassen was al een routine bij ons thuis, uit voorzorg nu dus nog vaker. Het afstand houden tot andere mensen kan ik niet helemaal inschatten. Nu blijven de meeste vast wel uit mijn buurt, zo'n stok schrikt altijd al een beetje af. Het is toch gek daar zelf niet de regie over te kunnen houden. Gelukkig mag ik wel dichtbij mijn gezinsleden komen. We wonen tenslotte in hetzelfde huis en raken constant dezelfde dingen aan. Een middagwandelingetje tu

Juni 1985: mijn ouders brengen me voor het eerst naar een sportweekend voor jongeren met een visuele beperking in Friesland. Ik ben 14, zit in de tweede van de middelbare school en houd van sporten. Het is druk, overal zitten groepjes jongeren met elkaar te kletsen. Ik vind het spannend. Eigenlijk heb ik nooit echt contact met lotgenoten. Na het kennismakingsspel worden de kamers ingedeeld. Ik deel mijn kamer met een meisje dat even oud is als ik. Meteen hebben we de grootste lol, kletsen tot diep in de nacht en maken contact met de 3 jongens in de kamer naast ons. Van het weekend herinner ik me vooral dat het koud, nat en heel gezellig was. Wie had kunnen voorzien dat mijn kamergenoot van toen nog altijd één van mijn beste vriendinnen is…. En dat er tijdens de sport-weekenden die volgden nog drie blijvende vriendschappen werden gesloten. Samen ontdekten we de wereld. Met de ene vriendin ging ik voor het eerst op Tienertoer, zonder ouders op zomervakantie en voor het eerst skië

De eerste weken zijn intensief. Vier dagen reizen in volle treinen, veel lezen en kennismaken. Allerlei documenten en systemen probeer ik de doorgronden. Veel is opgemaakt in formats. Voor een goedziende lezer ideaal, maar met mijn brailleleesregel verdwaal ik er in. Rapportages van alle faculteiten en diensten vliegen over mijn scherm. Waar begin je met lezen in zoveel informatie? De zoekfunctie helpt. Ik spring door de stukken en lees hier en daar een paragraaf. Het gaat bijvoorbeeld over onderwijs, onderzoek en valorisatie. De eerste ken ik niet zo goed, maar de tweede en derde heb ik vaker op mijn bureau gehad in mijn werkzame leven. Het gaat over bedrijfsvoering, hoe kan dat het meest efficiënt? En over de nieuwe strategie 2021-2025 die ik mag helpen implementeren. Hier lees en hoor ik dan weer veel bekends. Het gaat over ondernemend, duurzaam en divers. Het woord “lef” doet me meteen denken aan de RIVM strategie. Ook het “wendbaar” klinkt me bekend in de oren uit mijn Visio j