Braille-blog

De bladeren knisperen onder mijn schoenen. Ik moet me beheersen om niet te gaan sloffen, want dan hoor je de herfst pas echt. Af en toe valt er met een zachte plof iets op de grond naast me. Dat zijn vast kastanjes of eikels, topzwaar geworden, vallen ze op de grond. De kruidige geur van rottend blad prikkelt mijn neus, elk stukje bos ruikt anders, heerlijk! Iedere keer als ik zo in het bos loop, is het beeld nog haarscherp. Het beeld van hoe herfst er uitziet. De bomen die langzaam bladeren verliezen. De ene boom nog groen, een ander al bijna kaal. De ene boom kleurt geel, een andere rood en bruin. Die rode bladeren daar zocht ik vroeger als kind altijd naar. Die vond ik veruit het mooist. Ik zie het nog voor me. Een klein blond meisje dat de grond afspeurt, opzoek naar beukennootjes, dennenappels en vooral mooie bladeren. Die gingen mee naar school om de klas in herfstsfeer te brengen. Ik kon er tijden naar kijken, een blad dat nog groen had, maar al gekleurde randen kreeg. Het is

Gefocust aan het werk zijn is heerlijk. Helemaal opgaan in de flow. Ene ding af, hup gelijk de volgende aanpakken. Terwijl je op mail verzenden drukt, neem je je telefoon op en al bellend haal je koffie. Het begint als ik ’s morgens in de trein stap. Ik open mijn mail, bekijk mijn agenda van die dag en stuur een paar appjes. Terwijl ik op de bus wacht, beantwoord ik vast een mailtje, tijdens de rit lees ik wat stukken en mijn wandeling van bushalte naar mijn werk gebruik ik om het to do lijstje in mijn hoofd te ordenen. Hartstikke efficiënt toch? Aangekomen achter mijn bureau schakelt de flow een versnelling hoger. Algauw vliegen mijn vingers over mijn toetsenbord. De ene vraag is nog niet afgehandeld of de volgende twee dienen zich al aan. Ik ga van overleg naar overleg en probeer tussedoor gelijk de daar opgehaalde acties uit te voeren of minimaal op mijn to do lijstje te schrijven. Dat lijstje wordt alleen maar langer. Voor ik het weet is het tijd voor onze lunchwandeling. Na deze f