Braille-blog

In de jaren 90 studeerde ik gezondheidswetenschappen in Maastricht. Destijds een van de eerste universiteiten waar gewerkt werd met het probleemgestuurd onderwijs. In onderwijsgroepen werd aan de hand van casuïstiek de bestudeerde theorie besproken. Voor mij heel handig. Lang niet alle studieboeken waren in een voor mij leesbare vorm beschikbaar en zo kreeg ik toch een samenvatting van wat er bestudeerd was. Nog dagelijks profiteer ik van de vaardigheid om ergens snel de hoofdlijn uit te halen en te onthouden. Omdat lezen bij mij langzamer gaat dan bij mijn ziende collega’s blijft dit een werkzame strategie. Alhoewel ik me afvraag of strategie wel het goede woord is hier. Het gaat meer over het maken van de goede keuze. Je kent dat vast wel. Je bent op een feestje en je krijgt de keuze uit verschillende soorten gebak. Wil je Slagroomtaart, appeltaart of kersenvlaai? Als ik moet kiezen, kies ik meestal niet hetgeen wat ik het lekkerst vind, maar datgene waar ik het minst mee knoei. Dat

Iedereen mankeert wel iets. De een kan ’s nachts niet slapen, de andere voelt zich vaak somber en weer een ander heeft scheve tanden. Als je verder kijkt, heeft iedereen wel ergens een rafelrandje. Is het niet direct dan vaak wel in de omstandigheden, gescheiden ouders, zieke zus of honderd keer verhuisd. De orde grote maakt niet uit. Ook ik heb rafelrandjes al vind ik zelf dat die wel meevallen. De hamvraag is, wat doe je met je rafels? Leg je er de nadruk op, heb je er last van of vergeet je ze vaak. Voor mij geldt alle drie. De nadruk wordt er vanzelf opgelegd. Ik heb aanpassingen nodig, loop met een stok en mensen willen er van alles over weten. Ik heb er ook dageliks “last van”, hoewel die last voo rmij de normale situatie is. En omdat het mijn gewone situatie is, vergeet ik het vaak. Laatst inteviewde mijn nichtje mij voor haar opleiding. Haar vragen gingen over mijn moederschap. Een van haar vragen was: “Wat is het mooie aan het zijn van een moeder met een beperking?” Daar