Braille-blog

Op 1 november start ik met mijn nieuwe baan. Heel leuk, maar ook best spannend. Na bijna 20 jaar verlaat ik de overheid. Behalve nieuwe collega’s, andere werkinhoud en een andere werkplek, komt bij zo’n werk wissel als je niet kan zien net iets meer kijken. De randvoorwaarden moet je tijdig regelen. Zonder apparatuur aan mijn computer begin ik weinig. Gelukkig mag de brailleleesregel van mijn vorige werkgever mee naar deze nieuwe. De software om de regel aan te sturen, regelt mijn nieuwe werkgever. Mijn iPhone is na al die jaren trouwe dienst heilig. Ik zou niet weten wat ik met een ander toestel zou moeten. Gelukkig ligt een nieuwe iPhone met mijn eigen nummer al klaar voor mij. Dan de grootste uitdaging, het leren van de weg. Niet per se een grote uitdaging omdat het lastig is, maar vooral een uitdaging omdat ik meerdere routes kan volgen om op mijn nieuwe werk te komen. Samen met mijn man plan ik een ochtend om de situatie te gaan verkennen. Natuurlijk reis ik met het openbaar ver

Ik ben nu een paar weken begonnen met mijn nieuwe baan. Heel veel indrukken. Een nieuwe route van huis naar werk, nieuwe collega’s nieuwe onderwerpen, nieuwe werkwijzen, nieuwe samenwerkingspartners en ga zo maar door. Er is een ding dat niet nieuw is, het gebouw. De binnenkant is vernieuwd. Maar het gebouw heeft nog steeds de vorm en indeling van het. Oude. Het oude gebouw dat ik ken van de tijd dat ik op dit terrein op school zat. MEER DAn 35 jaar geleden. Het schoolgebouw zelf bestaat niet meer, maar in dit hoofdgebouw had ik muziekles, handenarbeid, typles en bleef ik over. Het is enorm gek hoe je ruimtelijk geheugen werkt. Vanaf het moment dat ik ontdekte dat de omtrek van het gebouw nog hetzelfde was, kwam de plattegrond vanzelf uit mijn geheugen tevoorschijn. Fantastisch! Mijn kantoor zit dus in het oude handenarbeid lokaal van juffrouw Annie. Dat was toen al een van de beste plekken om te zijn. Vooral de 4 tredige trapjes op de, begane grond brengen herinneringen aan spelen i