Braille-blog

Het gebeurt tegenwoordig meer dan vroeger. Vermoedelijk een gevolg van alle mobieltjes die iedereen in zijn bezit heeft. Maar ook in de tijd zonder mobieltjes overkwam dit me weleens. Je zou het "geklets in de ruimte" kunnen noemen of praten tegen de muur. Hoe je het ook noemt, het voelt zeer onaangenaam. Stel je zit met een collega te overleggen in een open ruimte. De collega in kwestie is vergeten iets uit de printer te halen en gaat dat als nog even doen. Daarbij vergetend dat jij niet ziet dat hij weg loopt. Jij gaat niets vermoedend door met je relaas waarom deze aanpak het beste is. Het duurt meestal niet lang voor je er achter komt dat je geen toehoorder meer hebt. Toch voelt het onnozel. Nog genanter is de variant warin je iemand hoort praten en je besluit deze persoon iets te vragen. Al snel blijkt dat je vraag niet direct beantwoor kan worden. De prater is namelijk niet met iemand anders in gesprek, maar is aan het bellen. Hier zijn twee reacties mogelijk.

Mijn beide zoons doen aan sport. Sportvelden liggen meestal zo dat ze niet of lastig bereikbaar zijn voor mij. De functies die van ouders verwacht worden bij een sportvereniging, zijn ookal niet echt voor mij weggelegd. Coachen, rijden naar uitwedstrijden, bardienst, scheidsrechteren, ik zie het niet gebeuren. Meefietsen naar training en kijken bij een wedstrijd horen dus bij de dingen die papa doet bij ons thuis. Natuurlijk toon ik graag mijn interesse en betrokkenheid. Ik vraag hoe het was, praat met ze over winnen en verliezen en ken de namen van teamgenoten. Af en toe ga ik mee als ze thuis spelen. Al strijden langs de lijn mijn eigen gevoelens met elkaar. Op geluid een sportwedstrijd volgen, is vrij kansloos. Aanwezig zijn is hier belangrijker dan het echt volgen. "heel goed gedaan!" roept de coach tegen een van de kinderen in het veld. Laat dat nou net die van ons zijn.... Toch jammer dat ik die mooie actie dan niet gezien heb. Hoeft van mij trouwens niet eens een mooie

"het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen, 't zijn de kleine dingen die het doen" Ken je dat liedje nog? Ik moest er onlangs aan denken toen ik werd geconfronteerd met iets dat overging van "service naar selfservice". Allemaal heel handig en efficiënt toch. Je maakt een account aan en klikt een paar keer en voilà, je personeelszaken, bioscoopkaartje, hotel, overmaking, is geregeld, geboekt etc. Kan allemaal tijd- en plaats onafhankelijk. Voor mij geldt dat dit helemaal geen efficiency slag is. Het zoeken op zo'n website of het uitvinden hoe zo'n app werkt, kost me meer tijd dan het oplevert. Vaak is de conclusie na 10 minuten proberen dat ik toch echt een paar ogen nodig heb. Nog frustrerender wordt het als het toegankelijk lijkt, maar niet helemaal is. Je vult een formulier in en net de knop waarmee je moet verzenden, is zonder muis onbereikbaar. In het "gewone leven" zijn dit soort zaken aan de orde van de dag. Een stoplicht zonde

Ja ik ben een allemansvriend. Niet alleen omdat ik houd van contact met mijn collega’s en een leuk gesprek op zijn tijd, maar evengoed om energie te sparen. Zelf zoeken vraagt nu eenmaal meer inspanning van mij dan even meelopen. Laatst haakte ik in bij een mannelijke collega die zich hardop afvroeg of zijn vriendin het wel goed zou vinden dat hij met een “vreemde vrouw”gearmd liep. Ik stelde hem gerust. “ik ben recordhouder hier op het werk in met de meeste mensen gearmd lopen.” Tja dat vraagt natuurlijk om harde cijfers…. Is even rekenen. Per dag loop ik gemiddeld bij zo’n 10 mensen aan de arm (op het schoolplein om wat kinderen en fietsen heen, bij het station op zoek naar de incheckpaal, bij het instappen van de trein, uitchecken, overstappen op de bus,van de bushalte naar de poortjes, op weg naar een vergadering, lunch halen in de kantine, van de bus weer naar het station, uitchecken en dan ben ik er vast nog een paar vergeten. Laat de helft van deze gezellige en handige hulp een

Hij is lang, super slank en op de hoogte van de laatste techniek. Hij is schoon, snel en ik kan mijn vingers niet van hem afhouden. En het allerknapste aan hem is dat hij de papiermolenbureaucratie heeft doorstaan. Jawel, op mijn bureau pronkt vanaf nu mijn nieuwe braille leesregel. Tachtig braillecellen naast elkaar zodat ik in een keer een regel van mijn scherm kan overzien. Inderdaad overzien, want overvoelen klinkt wel heel raar. Sommige mensen hebben de neiging om in mijn gezelschap alle woorden waar zien of kijken in voorkomt, te vervangen door iets anders. Nou Ik kijk ook hoor, al is het dan met mijn handen en ok wat ondersteuning van oren en neus kan soms geen kwaad voor een correcte waarneming. Sterker nog ik denk in beelden. Als kind kon ik namelijk gewoon zien. En nee ik wil niet voelen hoe je eruit ziet. Een goede omschrijving voldoet. Hoewel ik soms overweeg dit standpunt af en toe te verlaten als hij echt leuk is:-) maar doe dat eigenlijk nooit. Nog even over die lange,

het woord bestaat vast niet, maar ik heb het bij deze uitgevonden. Eigenlijk niet ikzelf, maar de instantie waar ik vandaag weereens mee te maken had. Het UWV. de instantie waar ik mijn hulpmiddelen voor mijn werkplek moet aanvragen. Ik ben na ruim 10 jaar trouwe dienst toe aan een nieuwe brailleleesregel (dat ding dat aan mijn pc zit zodat ik in braille kan lezen wat er op mijn scherm staat.) Bovendien is deze regel nog gebaseerd op oude techniek en kan ik er niet goed mee onder citrix werken. Je moet weten dat ik een enorme hekel heb aan het aanvragen van hulpmiddelen. dat komt door mijn ervaring uit het verleden. het geeft altijd gedoe. ik snap nooit waarom. meestal verdring ik dat gedoe weer. zo ook nu. dus vol frisse moed zocht ik op de website van het UWV het goede formulier. Helaas raakte ik daarbij meteen de digitale weg kwijt. wat een onoverzichtelijke site. Gelukkig bood een van onze secretaresses de uitkomst. en klikte met haar muis het goede formulier te voorschijn. Dit fo

Volgens mij kan je mensen grofweg indelen in twee groepen: mensen die vrijwel altijd op tijd zijn en mensen die vrijwel altijd te laat binnenkomen rennen. Of nog erger mensen die te laat binnenkomen en denken dat ze daardoor belangrijker worden gevonden, omdat ze zo druk zijn. Ik reken mijzelf tot de eerste groep. Los van het feit dat ik gewoon vind dat je op tijd moet zijn, heeft dat bij mij een pragmatische reden. Ik moet vaak even zoeken naar een vergaderzaal en ruim daar tijd voor in. Daarnaast is het voor mij handig een beeld te hebben wie er allemaal in een overleg aanwezig zijn. Omdat ik niet om me heen kan kijken tijdens het overleg haal ik mijn informatie uit het binnen komen van de aanwezigen. Op dat moment is er ook ruimte even na te vragen wie er binnenloopt of even kennis met iemand te maken die je nog niet kent. Het is fijn een beeld te hebben wie waar zit. Ik kan dan de goede kant op kijken als ik iemand aanspreek of een vraag stel. Het is handig alle stemmen even gehoor

Van de week liep ik op het werk van het ene naar het andere gebouw. Meestal loop ik daarbij op de weg. De meest directe route met de minste obstakels. We liggen achter "de hekken" dus geen tot weinig verkeer. Ik hoorde een dieselmoter draaien. Er stond dus een auto stationair te draaien op mijn weg. Zo te horen, stond de auto met de achterkant naar mij toe. Omdat ik wilde voorkomen dat de chauffeur ineens achteruit zou gaan rijden zonder mij te zien, besloot ik de stoep op te gaan. Deze is op die plek heel smal. Echt hard kan ik dus niet gelopen hebben. Ik naderde de auto en liep ernaast. En toen…. auw! Ik stootte letterlijk mijn neus. Mijn stok kon er keurig onderdoor, maar ik niet. Geen mens in de buurt te bekennen. Later bleek dat dit een ramenwas auto was die aan de zijkanten uitstak. Toch over de weg vervolgde ik mijn route. Met 1 hand bij mijn neus. Het deed behoorlijk zeer. Eenmaal aan het werk vergat ik de onaangename botsing. Totdat mijn neusbotje toch wel heel zeer

"wat zal ik vandaag eens aantrekken?" Een vraag die ieder vanons zich weleens stelt. Als je niet zelf ziet of je met jou combinatie voor de dag kan komen, is dat soms lastig. Het kan natuurlijk wel. Simpelweg onthouden welke combinaties passen. Of de goede combinaties bij elkaar in je kast hangen. De vraag die blijft, wat draag ik waar en wanneer. Overdressed zijn op je werk ofwel te netjes gekleed, voelt niet fijn. Jij in een spijkerbroek en trui en de anderen op chique, is nog ongemakkelijker. De enige manier om erachter te komen, vragen, vragen, vragen. En dan wel aan verschillende mensen, want zoveel mensen zoveel smaken en meningen. Iets nieuws kopen, is een andere uitdaging. Hoe modieus wil je zijn? Hoe was het ook weer, mogen gympen onder een rokje wel of niet. Even om je heen kijken en je eigen conclusie daaruit trekken, is voor mij niet weg gelegd. Ook hier is de remedie navraag doen. Ik ben best een beetje ijdel. Vind het juist omdat ik blind ben belangrijk goed gek

Volgende week heeft mijn oudste zoon van 10 zijn eerste spreekbeurt. Tegenwoordig worden die meteen ondersteund met mooie powerpoint presentaties. Voor hem enorm spannend en allerlei basale vragen komen langs. "waarover ging jou eerste spreekbeurt?" "Waarom moet ik dat oefenen?" "houd jij nog weleens een spreekbeurt op je werk?" Om maar met de laatste van zijn vragen te beginnen, legde ik hem uit dat ik inderdaad regelmatig een "spreekbeurt houd op mijn werk. Al heet het dan natuurlijk een presentatie of leid je een vergadering. Spreken voor een groep en daar je verhaal goed neerzetten dat doen de meesten van ons geregeld. en ja vertelde ik hem ook daar oefen je voor. Ik vertelde hem ook dat ik niet zo handig ben in het maken van een powerpoint presentatie met al die mooie plaatjes en kleurtjes. "hoe doe je dat dan mam?" Nou dan helpt een collega mij. Ik maak de tekst en de opmaak laat ik aan een ander over. Overigens vaak best jammer dat i