Braille-blog

Het spreekwoord haal ik graag uit zijn verband als het mij uitkomt, maar de werkelijke betekenis is veelzeggend. Als je verliefd bent, zie je alleen iemands goede eigenschappen, de slechte zie je niet. Toch herinner ik mij van de middelbare school vooral dat ik altijd dacht: “hoe kan liefde nu blind zijn, geen leuke jongen die mij wil. Blind vindt hij raar, onhandig en onaantrekkelijk. Dat die puberjongens met zichzelf in de knoop zaten, drong niet tot me door. Mijn oudere, ziende zussen hadden geen vriendjes dus thuis was er niks aan de hand. Ongemakkelijk werd het als op een klassenavond werd geschuifeld en gelonkt. Ik stond buitenspel. Soms mocht ik met het vriendje van mijn vriendin dansen, maar dat hielp natuurlijk niks. Ik voelde me alleen en wist niet wat ik moest. Tijdens mijn studie kreeg ik voor het eerst een vriendje. We leerden elkaar kennen via een gezamenlijke vriend. Ineens telde ik mee. Helaas zag zijn moeder het anders. Waarom had nu uitgerekend haar zoon een blinde

Je kent dat gevoel vast. In een nare droom ren je hard weg, maar komt nauwelijks vooruit. Mij schiet onmiddellijk een andere herinnering te binnen. We gingen op de fiets op werkweek met onze vier-VWO-klas. Mijn vriendin fietste met mij op onze tandem. Een simpel, degelijk ding met 3 versnellingen. De anderen uit ons groepje hadden racefietsen met minstens dubbel zoveel versnellingen. Steeds zagen we ze van ons wegfietsen. Als wij bij waren, stapte iedereen weer op en ging er als een speer vandoor. In het begin trapten we zo hard als we konden om ze bij te houden, maar na zo’n 30 km lukte dat echt niet meer. Eén van de racefietsers bood aan met mijn vriendin te ruilen. Ik kreeg dus verse energie voorop, maar moest zelf nog altijd knetterhard trappen om iedereen bij te houden. Eindelijk bij de camping aangekomen kon ik niet meer, maar daar heeft niemand iets van gemerkt. Toen was ik jong en fit, opgeven stond niet in mijn woordenboek. Harder je best moeten doen dan een ander is voor mij