Braille-blog

Goede service is schaars, tenminste dat is mijn ervaring. Zelden gaan zaken in één keer goed. Jaren geleden toen wij ons nieuwe huis betrokken, kwam er speciaal iemand voor het opmeten van de gordijnen. De winkel wilde het absoluut zelf doen, want klanten konden dat niet. Een professional kwam meten, bij levering bleken de gordijnen te smal. In deze coronatijd is het juist fijn als je zaken zelf en dus zonder contact kan regelen. Online boodschappen doen, via Zoom een lezing volgen of met behulp van een instructiefilmpje je sportoefeningen doen. In veel gevallen efficiënt en een behoorlijk alternatief. Daar ik niet alles op deze manier zelfstandig kan uitvoeren, al zou ik dat graag willen,, slaat deze drang tot “zelf service in mijn ogen soms een beetje door. Ter illustratie twee voorbeelden. Ik ontving een oproep voor deelname aan een bevolkingsonderzoek. In de brief werd gevraagd hiervoor een afspraak bij de huisarts te maken. Als ik dat liever niet wilde, was het mogelijk een “th

Samen en toch alleen, zo zou ik onze thuiswerk situatie beschrijven. Ieder in zijn eigen digitale bubbel. Overdag zitten we ook fysiek in onze eigen ruimte. De woonkamer vormt het kantoor van mijn man, de jongens volgen online les op hun eigen kamer en ik werk op zolder. Er zijn grote verschillen. Onze jongste werkt met zijn deur dicht. Ik hoor niets van zijn online-les noch van wat hij tussendoor doet. Volgens een strak schema geeft hij zijn schooldag vorm. Onze oudste werkt anders. ’s Morgens is hij zijn bed niet uit te krijgen, toch is hij op wonderlijke wijze op tijd voor zijn schooldag. Hij werkt met zijn deur open. Als ik langs loop hoor ik flarden van een online-les, een filmpje op zijn telefoon of een gesprek via WhatsApp met zijn vrienden. Soms alledrie tegelijk. Het lijkt hem totaal niet te deren dat wij meeluisteren naar zijn engels of horen hoe hij fanatiek tussendoor zit te gamen. Soms lopen we niets vermoedend zijn kamer in als zijn camera aan staat tijdens een les. In di

“Kan je je scherm iets kantelen?” vraagt een collega vriendelijk, “Ik zie alleen de onderkant van je gezicht.” Voorzichtig duw ik mijn laptopscherm iets van me af. “Nee, iets terug.” Instrueert een ander. Millimeter voor millimeter zet ik mijn scherm rechterop tot ik goedkeuring hoor. ‘Aan je trui te zien is het nog steeds koud op zolder bij jou.” grinnikt iemand als een collega online verschijnt. Een paar informele videovergaderzaken en daarna duiken we de inhoud in. Natuurlijk gebruikte ik het weleens. Meestal om iemand te plezieren of puur praktisch om iemands ogen te “lenen” Maar liever pakte ik mijn telefoon. Toen kwam de lockdown. Ineens zit ik hele dagen te video-vergaderen. We begonnen met Skype. Waar ik eerder nooit de sneltoetsen kon onthouden, schakelde ik nu razendsnel. Mijn werkgever besloot toch over te stappen naar Zoom. Ik had slechts één nacht de tijd om me dat eigen te maken. Al snel hadden mijn collega’s alle ins en outs in de vingers. Ze speelden met achtergron