Braille-blog

Ik draai de douchekraan dicht en pak mijn handdoek. Als ik de douchecabine uitstap, hoor ik de afzuiger afslaan. Verrast loop ik naar de knoppen om hem weer aan te zetten. Blijkbaar heb ik hem per ongeluk op tien minuten gezet. Er gebeurt niks. Dan komt mijn man binnen met de melding dat de stroom is uitgevallen. Eenmaal beneden blijkt onze hele wijk op deze maandagmorgen in duisternis gehuld. Ik ga ontbijten. De warme kop thee vervang ik door een groot glas water. Onze jongste heeft inmiddels een zaklamp opgespoord, zodat hij kan zien wat hij op zijn brood smeert. Toch moppert hij over hoe onhandig het is als je niet alles kan zien. Ik moet er om lachen en plaag hem met de woorden “tja, vertel mij wat.” “Dat is niet eerlijk mam, jij bent eraan gewend.” Verzucht hij. “Zal ik je brood smeren?” bied ik aan. Maar nee, dat is natuurlijk zijn eer te na. Iedereen checkt de batterijstatus van laptop en telefoon. Net nu is bij de meeste apparaten de batterijstatus laag. Zal je altijd zien. I

Ik schrik wakker van een enorme knal. Het nieuwe jaar is net twee uur op weg. De knal wordt gevolgd door gesuis, geplop en gefluit van vuurpijlen. Het geluid is niet ver van onze achtertuin. Interessant, schiet het door mijn hoofd, een vuurwerkverbod en dan toch spullen afsteken. Waarom zou je zoiets doen? Blijkbaar is het voor sommige mensen belangrijk om je niet aan de regels te houden. Wij vierden oudjaarsavond met zijn vieren. Zonder vuurwerk, zonder bezoek. Het voelde knus en bevoorrecht, maar ook een beetje leeg. Geen buren buiten op straat die elkaar het beste wensen na twaalven, geen bezoek op nieuwjaarsdag aan mijn moeder zoals we dat altijd doen. Ik val weer in slaap. Om zeven uur ben ik wakker. Te vroeg om op te staan op deze vrije dag. Opnieuw zak ik weg. Dit keer in woeste dromen. Het kost me moeite de dromen van me af te schudden als ik laat op de ochtend ontwaak. Heb ik wel zin in dit nieuwe jaar? Wat zal het brengen? Ik ben niet van de goede voornemens en heb van huis