Braille-blog

Zondagavond: Het voelt heerlijk, morgen geen enkele verplichting. Ik voel me ontspannen en bevoorrecht. Alle andere gezinsleden moeten morgen naar school of aan het werk, ik hoef niks. Het was een bewuste keuze, na drie baanwissels kort achter elkaar, stopte ik met werken. Ik doopte het tot “korte sabbatical”. Ja, ik was werkloos, maar had daar zelf min of meer voor gekozen. Het idee kwam van één van de trainees die ik het afgelopen jaar had begeleidt. Zij nam een sabbatical. “goh,” dacht ik, “Dat is bijzonder een sabbatical als je nog niet zolang werkt.” De redenen die ze gaf voor deze stap herkende ik echter helemaal. Tijd nemen om stil te staan, uit te rusten en na te denken wat een goede volgende stap is. De eerste maanden waren zalig. Ik kwam toe aan dingen die tijden waren blijven liggen, dompelde me onder in mijn sociale netwerk, bedacht per dag wat ik zou gaan doen en ging flink sporten. Ineens was er tijd om te koken, muziek te maken, te helpen met huiswerk en te lezen. En t

“Nu nog een keer hard op de vier”. Ik schuif mijn sjoelsteen en probeer te mikken op de plek waar ik weet dat “de vier” zit. “De vier, zei ik toch?” lacht mij man. Het is duidelijk deze was mis. Ik doe verwoed een nieuwe poging. Het is Oudjaarsavond en zoals bij ons thuis vroeger al traditie was, zijn ook wij met ons gezin aan het sjoelen. Ondanks alle goede aanwijzingen blijft mijn score ver achter bij die van de rest. Het geeft niet, het gaat om het meedoen. Eén van onze jongens ziet dat blijkbaar anders. Ineens merkt hij op: Mama er is voor jou toch geen bal aan. “Je probeert maar wat en hebt eigenlijk geen idee”. Zonder de aanwijzingen zou dat kloppen, maar met een beetje verbale coaching kom ik toch best een eind, vind ik. Genoeg om het leuk te vinden in elk geval. Al spelletjes spelend, oliebollen etend en met de Toptweeduizend op de radio, vliegt de avond voorbij. Dan barst het vuurwerk los. We blijven binnen op een kort moment in de tuin na. Ik ruik de kruitdamp en schrik op v