Braille-blog

Na 15 weken thuiswerken, eindelijk een dagje naar de campus! Het reizen per trein naar mijn werk via Amsterdam Zuid stel ik nog even uit. Daar ben ik nog niet klaar voor, merk ik . Dat gedoe met mondkapjes, trappen en OV-poortjes zoeken op stations, met in acht neming van de anderhalve meter, ik zie het nog niet zitten. Net als het in één keer oversteken van fietspad, weg en trambaan zonder in te haken bij een passant die ook naar de overkant gaat, voor vandaag vormt de anderhalve meter campus zelf uitdaging genoeg. Om er toch te komen, heb ik de luxe van “een auto met chauffeur”. Althans zo voelt het een beetje. Dat de auto van onszelf is en de chauffeur gewoon mijn man maakt het een stuk meer ontspannen. Tegelijk maakt het me pijnlijk duidelijk hoe betrekkelijk mijn onafhankelijkheid is. Ik heb in elk geval dit alternatief, dat geldt zeker niet voor iedereen. De parkeergarage heeft ruimte genoeg en blijkt vlakbij de hoofdingang. Heel raar zo’n hoofdingang zonder de vertrouwd

Afscheid nemen hoort bij het leven. Je weet dat de dag komt dat je dierbaren ineens niets meer kunt vragen. Juist dan dringen al die vragen zich op. Waarom heb je die nooit eerder gesteld? De stroom herinneringen lijkt eindeloos. Bij het horen van dat ene liedje, voel je je weer een kind: Je zit weer in de auto op vakantie in Frankrijk mee te fluiten. Je voelt de slappe lach opkomen, de warmte van de zon en je ruikt de geur van zonnebrand.   Bij het regelen en bedenken van de plechtigheid voelde ik ook iets anders. Ik voelde mij weer eens “ongelofelijk blind”. Hoewel blind zijn bij mij hoort, kunnen de consequenties me   nog altijd plotseling overvallen. Online bloemen uitzoeken: niet echt voor mij weggelegd. Op een afstandje het totaal plaatje bekijken: onuitvoerbaar.   Zien wie de aula binnenloopt: kan niet.   Ten slotte het aller lastigste: de foto’s. Uitzoeken welke mooi zijn om te tonen: ik heb geen idee. We blijken er ook niet zoveel te hebben gemaakt. Mij zeg

Ik vind het leuk om te vertellen hoe ik de dingen in het dagelijks leven doe en zie. Mijn perspectief is op heel gewone dingen, waar de meeste mensen nooit over nadenken, soms net iets anders. Toch gaan veel dingen bij mij precies zo als bij anderen. Zo merk ik dat mijn dagelijkse beleving van deze coronacrisis lijkt op die van de mensen om mij heen. Dat ik niet kan zien, speelt daarin geen rol. Het gaat dan vooral om de inhoud ervan. Praktisch gezien zijn de verschillen groot en worden groter naarmate de versoepelingen toenemen. Leidend tot dilemma’s waar ik nog nooit over heb nagedacht. Een paar weken geleden werd ik geïnterviewd voor de nieuwsbrief “chronisch zieken en gehandicapten” van ZonMw. Telefonisch, dus niets aan de hand. “We willen graag wat foto’s bij het artikel.” vertelde de interviewster enthousiast. De afspraak met de fotograaf volgde spoedig. Het voelde bijna als een verademing iemand anders in ons huis te hebben, na maanden met alleen de vaste bewoners. Iem