Braille-blog

Bij het zoeken naar een paar schaatsen vorige week voor een van onze kinderen kwam ook iets anders tevoorschijn. Ik herinnerde me wel dat dit ergens op zolder moest liggen, maar aan de datum van de kranten te oordelen waar de doos mee was afgedekt, stond hij al minstens 15 jaar onaangeroerd tussen de andere dozen. Stapels cassettebandjes zaten keurig gecategoriseerd en voorzien van een braille opschrift in deze doos. Nu moest ik op zoek naar een apparaat waarmee ik de geluiden tot leven kon wekken. Onderuit een la diepte ik een kleine cassetterecorder op en na batterijen te hebben gevonden, kon het avontuur beginnnen. Het merendeel van de cassettes was gevuld met muziek. Een prachtig tijdsbeeld van waar ik destijds als tiener naar luisterde, streelde mijn oren. En eerlijk is eerlijk heel erg veranderd is mijn muzieksmaak sindsdien niet. Interessanter werd het toen cassettes vol eigen opnames aan de beurt waren. In onze vriendengroep van destijds, maakten wij bandjes voor elkaar. Wannee

Volgens de cijfers heeft ongeveer 30% van de mensen die blind of slechtziend zijn betaald werk. Al jaren richtt men daarom de pijlen op de 70% die thuis zit. Werkervaringsplekken, snuffelstages, participatiebanen en jobcrafting worden ingezet om meer mensen aan een betaalde baan te helpen. Maar hoe komt het toch, vraag ik me af, dat slecht ziende en blinde mensen met betaald werk minder doorgroeien, en niet zelden na jaren alsnog uitvallen? Het begon met de telefonisten. Na een tijd kwamen er digitale telefooncentrales, breidde de functie zich uit met receptietaken en kreeg idereen een doorkiesnummer en mobiele telefoon. Van de baan bleef weinig over. Of denk bijvoorbeeld aan de automatisering. Jaren geleden Was een baan in de ICT het helemaal. Met je aangepaste computer kon je immers alles. Tot windows, een steeds hoger werktempo en meer grafische toepassingen hun intreden deden. Ineens waren mensen met spraak en braillesoftware langzamer dan hun collega’s, liepen ze vast bij werkz