Braille-blog

Ik zie ze zelf vaak staan op Linkedin. De melding dat je iemand kan feliciteren met zijn of haar werkjubileum. Toch was ik verrast ineens een aantal mailtjes met felicitaties te ontvangen. Ik blijk inmiddels 10 jaar bij het RIVM te werken, Overigens wel in verschillende functies. Persoonlijk vind ik 10 jaar al best lang. Maar als ik zo eens om me heen vraag, zijn er heel wat collega's die er al waren voor ik hier werkte. Het grappige is dat ik precies 20 jaar geleden met werken begon. Een van de felicitaties kwam van een connectie die destijds de cursussen speciaal voor de trainees verzorgde. Ik was een van die trainees bij het ministerie, die toen trouwens nog gewoon starters heten. We wisselden per mail wat wetenswaardigheden uit. Een daarvan wil ik jullie niet onthouden. Ik was zelf namelijk behoorlijk verbaasd over mijn introductie van destijds. In het voorstelrondje op de eerste cursusdag had ik gezegd: "ik ben Ellen. Ik ben wel blind maar niet dom." Zoiets zou ik

Ik vergeet het verschil. Het is zoiets waar ik me nooit zo mee bezig houd. Het heeft trouwens weinig zin om er steeds aan te denken, want het staat vast. Deze week, waarin ik een weekje alleen thuis ben met de jongens, is zo'n moment waarop het opduikt. Afgelopen maandag liep ik in de stromende regen met de jongens van BSO naar huis. Naast de regen waaide het flink. Ik moest mijn paraplu dus stevig vasthouden. Om dat zo effectief mogelijk te doen hield ik hem tegen de wind in schuin voor me. Ineens hoor ik de jongste die naast me onder de plu liep zeggen: "hè mama, zo zie ik niks." "O ja, dat is waar ook", gierde ik het uit. "Bij mij werkt dat altijd heel goed om niet al te veel regen in mijn gezicht te krijgen." De volgende ochtend bij het ontbijt bleek er de avond ervoor een beker de vaatwasser te hebben gemist. Even rond kijken of er nog ergens iets van vaat staat, is lastig. Niet dat het erg is en het zal anderen vast weleens gebeuren. Maar het

Onze oudste zoon is deze zomer 12 geworden. Ineens valt hij niet meer onder het kindertarief bij de kapper, geen kinderkaartje meer in het museum en ook de railrunner tijd is voorbij. Okee, zijn zelfstandigheid is ook gegroeid evenals zijn kleding en schoenmaat. Tegenwoordig grijp ik nog wel eens mis als hij net dat ene paar van mijn sokken heeft geleend. Hij fietst zelf naar hockey, is 2 middagen alleen thuis na schooltijd en kan hele middagen op pad zijn zonder dat ik me zorgen maak of alles goed gaat. Van de week bracht ik beide jongens per trein naar Castricum om te gaan logeren. Ik wilde het saldo op de ov-chipkaart al checken toen ik me realiseerde dat de oudste mocht reizen op mijn begeleiderskaart. Kinderen vanaf 12 staat erop de kaart. Nu doen mijn beide kinderen dat al hun hele leven, een soort van dan. Of je echt van begeleiden mag spreken, is vaak maar de vraag. Tenslotte ben ik degene die oplet, de route uitstippelt en de verantwoordelijkheid heeft en houdt. Al zien ande