Braille-blog

Die ontwijkende blik, dat gezicht dat boekdelen spreekt of liefde op het eerste gezicht, het kan, ook zonder te kijken. Hoe dan? Hoor ik je denken. Tja, hoe leg ik dat eens uit…. dat is nog niet zo makkelijk. Uit eigen ervaring weet ik ook zeker dat het lang niet altijd lukt. Het zit hem in de energie, de spanning, in wat je voelt. Wat een gezweef denk je nu misschien. Wie mij een beetje kent, weet dat ik weinig heb met zweverij. Hoe gaat het dan? Het heeft iets te maken met afstemmen, je openstellen voor prikkels, luisteren tussen de regels door. Wat helpt is je proberen te verplaatsen in de ander, niet alleen luisteren naar wat iemand zegt, maar net zoveel naar hoe iemand het zegt. Aandacht hebben voor hoe en of iemand beweegt, voelen wat er gebeurt als er niet gepraat wordt en er zelf helemaal zijn. Net een cursus mindfulness. Iets anders dat werkt, is benoemen wat je waarneemt. Zo kan je even checken of je goed zit. Maar hoe zit het omgekeerd? Wat zien mensen aan mij? Treft die b

Als kind al wilde ik weten hoe de dingen ten opzichte van elkaar lagen. Vaak tekenden mijn ouders een route dan uit. Niet met pen en papier, maar gewoon door met mijn vinger de plattegrond te volgen of een aantal voorwerpen ten opzichte van elkaar neer te zetten. Zo maakten we altijd het grapje dat een bepaalde kennis van ons in de koelkast woonde. Dat was de richting van hun huis en bovendien hielden ze wel van de zaken die in de koelkast bewaard werden. Een mooi ezelsbruggetje. Al heel jong kon ik daardoor mensen de weg naar ons huis uitleggen als ik met ze mee reed. Ik wist welke borden er waren en welke bocht na welke kwam. Ik wilde snappen hoe het zat. Zo ging het ook met aardrijkskunde op school. Na deze week is mijn kennis over de topografie van Europa weer behoorlijk uptodate. Toevalligerwijs hadden onze beide jongens een topotoets over Europa. Dat iets van interesse en vaardigheden overerven, blijkt dan uit de lol en het gemak waarmee ze hiervoor aan de slag gaan. Ik moest ze