Braille-blog

Het is en blijft een leuk spelletje. Je partner plagen met de eigenschappen van onze kinderen. “Die precisie heeft hij van jou.” “was jij vroeger ook zo moeilijk met eten?” Ik krijg dit soort dingen natuurlijk net zo hard om mijn oren. “Hoe komt hij toch aan dat ongduld/” of “Zijn die koekjes nu al op, van wie hebben ze dat toch?” Onze kinderen vormen een prachtige spiegel. Ze spiegelen wat je doet, wat je zegt en wat ze in hun genen van ons hebben mee gekregen. Gelukkig weet je niet van te voren welke dingen je doorgeeft. Goede eigenschappen zijn natuurlijk mooi om in de volgende generatie terug te zien, maar de mindere zijn ook enorm leerzaam. Het scheelt dat je van de meeste dingen helemaal niet weet of je ze hebt doorgegeven. Ik zou dat ook niet van te voren willen weten. Dat is natuurlijk makkelijk gezegd. Mijn oogafwijking bijvoorbeeld is niet erfelijk. Ik werd blind door te veel zuurstof in de couveuse. Ik heb daarover nooit na hoeven denken. Wat zou ik gedaan hebben als mijn

Van de week ging je voor mij staan, ineens konden we elkaar recht in de ogen kijken, nou ja jij mij, ik zag er helaas niet zoveel van. Onze neuzen raakten elkaar. Jouw zomerjas past mij en mijn jas is jou niet meer te groot. Jouw voeten zijn de mijne al minstens drie maten voorbij gegroeid. Een onbewaakt moment. De laatste vakantiedag waarop we de gehuurde tandem gingen inleveren. Een krakkemikkig ding nog geen schaduw van die prachtige hybride tandem die thuis in de schuur staat. Die hybride tandem helemaal op maat gemaakt voor mij en mijn man van 1.98 m en dus hoog. Jij vraagt steeds wanneer je voorop mag, maar dat past nog niet. Nu greep je je kans. Deze huurfiets was veel lager. Jouw fiets gaf je aan je vader en ineens zat jij voorop de tandem en fietstte weg. Weg met mij. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Welke jongen van 14 fietst er nu met zijn moeder achterop. Een moeder die geen andere keuze heeft dan meetrappen en volgen. Het was zo vanzelfsprekend dat ik verga