Braille-blog

Het eindapplaus sterft weg. Ik sta op om de rij uit te schuifelen. We zijn met zijn tienen bij de voorstelling van Jesus Christ Superstar. Een super plan van vrienden om hier met een heel stel heen te gaan. Omdat we met zoveel zijn, zitten we verspreid over twee rijen. Als ik een stap zet, voel ik een hand die mij vanaf de rij achter mij vastpakt en netjes de rij uit stuurt. De hand, hoe kan het ook anders, is van mijn jongste zoon waarmee ik samen hier ben. Hij geeft me een arm en houdt in als de trap begint. De vanzelfsprekendheid van zijn acties ontroeren me. Met het grootste gemak laveert hij in de drukte. Onze heenreis vond ik ook al zo speciaal. Per trein reisden we naar Amsterdam centraal, waarna we opzoek gingen naar de juiste tram. Alleen zou hij het, net als ik spannend gevonden hebben in de grote stad, maar samen voelt het veilig. De drukke tram, het Leidseplein en het theater, we lopen er doorheen alsof we hier dagelijks komen. Extra bijzonder is het dat deze voorstelling

Misschien doet de titel je denken aan iets met volle aandacht doen, mindfulness. Helaas! Het gaat hier over letterlijke vertraging, als je ’s morgens vroeg op weg naar je werk en er is gedoe met het OV. Thuis zie ik in de NS app al dat de intercity niet vanaf Schothorst vertrekt. Ik schiet vlug mijn jas aan en pak een trein eerder naar Amersfoort Centraal. In de wachttijd daar haal ik koffie bij de kiosk en raak aan de praat met degene voor mij in de rij. Als de intercity naar Den Haag arriveert, is het dringen. Gangpaden en balkons staan vol. Vriendelijk laveert een medereiziger me naar binnen. Jammer genoeg vindt het personeel vertrekken met zo’n volle trein onverantwoord en iedereen stapt weer uit. Op naar een ander perron waar een volgende trein gaat. Een man vraagt of ik het fijn vind om mee te lopen. Ik neem meteen zijn aanbod aan en onderweg babbelen we gezellig over waar we naar op weg zijn. De volgende trein is bijna nog voller, maar dit keer vertrekken we wel. Als haringen i