Braille-blog

Ik stap de bus uit, de chauffeur wenst mij een fijne dag. Ik steek het fietspad over. Op de stoep gekomen sla ik linksaf. Deze route heb ik nog niet zo vaak gelopen. Mijn bus heeft de hele maand mei een omleiding, daarom reis ik via een andere halte dan normaal. De zon schijnt, ik ben lekker op tijd en zet de pas erin. De nieuwe route is niet moeilijk, behoorlijk rechttoe rechtaan. Toch begin ik me, nadat ik een tijd rechtdoor gelopen ben, af te vragen of ik de zebra met de ribbeltegels waar ik moet oversteken, ongemerkt voorbij gesneld ben. Als ik echt te ver ben, kom ik op een kruising weet ik. Ik loop dus even verder en voel opeens toch de ribbels onder mijn voeten en stok. Ik steek de zebra over. Het verkeer is erg druk. Drukker dan anders denk ik nog. Misschien komt dat omdat ik vroeg ben vandaag. Aan de overkant sla ik rechtsaf en vervolg mijn weg. “wat gek, nogsteeds druk verkeer naest me”. Bij de zijstraat die ik oversteek. Liggen ribbeltegels. Dan weet ik het zeker, er klopt

Autonoom, onafhankelijk, vrij, zomaar een paar (voor)waarden waar ik erg op gesteld ben. Het zijn de pijlers onder het voor mij zo belangrijke “zelfstandig” zijn. . Niet alleen als het gaat om mijn werk, in mijn dagelijks leven is dit voor mij minstens zo belangrijk. Bij het uitvoeren van hobby’s, sport, kleding kopen, vrienden opzoeken, de zorg voor mijn gezin en familie, overal speelt het behouden van mijn zelfstandigheid een rol. Ik moet er best veel voor doen om echt zelfstandig mee te kunnen doen. Vaak is dit “doen” letterlijk van toepassing. Organiseren, regelen, voorbereiden, plannen, afspraken maken, alternatieven verzinnen en ga zo maar door. En al ben ik voorbereid, dan nog heb ik mijn improvisatievermogen en sociale netwerk best vaak nodig om mijn zelfstandigheid te bewaren. Het kost iets en gaat soms ten koste van iets aan die verrekte zelfstandigheid trouw te blijven. Een paar voorbeelden: Afgelopen maandag op weg naar mijn werk, ontdekte ik per toeval dat de bushalte waa