Braille-blog

Soms zijn er van die weken. Dan lijkt het of iedereen zijn wegopbreking of verbouwing tegelijk heeft gepland. Hier een hek, daar een lint, hier een container daar een hoop zand. Altijd net op een route die ik normaal gesproken gedachtenloos loop. Ik geef toe, ineens zo'n obstakel op mijn pad, ook bij mij mist dan de alertheid. Het kan er dan dus best heel onbeholpen en onhandig uitzien. Zeker als je geen idee hebt wat er ineens in de weg staat. Maar echt 9 van de 10 keer weet ik prima wat ik doe en waarom. Of je versnelt je pas om nog net je bus of trein te halen. Natuurlijk is de geschrokken reactie van de buschauffeur goed bedoeld. Ik snap ook best dat hij zo'n looppasje liever niet met zijnogen dicht wil doen. Hij is dan ook niet de geoefende stokloper die ik wel ben. Toch valt de opmerking en toon waarmee iemand me daarop aanspreekt soms verkeerd. "wil je dat nooit meer doen, je had je nek wel kunnen breken". of "ik zag je zo stuntelen, ik dacht ik moet maar

Stapsgewijs wordt het steeds verder ingevoerd, het flexwerken. Dat betekent dat je niet meer altijd elke werkdag op dezelfde plek aan het werk hoeft te zijn. Je kan thuis werken, onderweg, of je logt in op de locatie waar je toch al heen moest voor overleg later die dag. Het gaat om het resultaat, hoe en wanneer je dat haalt, is flexibel. Je mag bij ons tegenwoordig 's morgens ook kiezen waar je gaat zitten. Zelf heb ik gelukkig een vaste werkplek. Voor mij is zoeken naar een vrije plek nu eenmaal minder handig. Daarnaast is steeds al mijn apparatuur verslepen en aansluiten, iets dat ik liever niet dagelijks doe. Ik flex een beetje mee. 1 dag in de week werk ik thuis, waar een deel van de apparatuur die ik gebruik altijd staat. Verder werk ik sinds januari 1 dag in de week in een ander gebouw. Dat vergt even wat gesjouw met laptop, braille leesregel en wat rand apparatuur, maar werkt prima. De dag ervoor moet ik wel goed bedenken wat ik op de andere plek allemaal nodig heb anders b