Braille-blog

De trein mindert vaart als we Den Haag Centraal naderen. Ik ruim mijn oortjes op en doe mijn jas aan. Als ik opsta, ziet een bekende me. Aan de arm van deze oud-collega laveer ik even later tussen de mensen door op het perron. Terwijl we bijkletsen, biedt hij aan me aan de overkant van tramrails en fietspad te zetten. Heel handig, want nu kan ik eenvoudig zelf door lopen naar het ministerie waar ik werk. Het nemen van de draaideur blijft spannend, maar gaat vandaag soepel. Bij de toegangspoortjes kijkt een vriendelijke beveiliger mee of alles goed gaat. Hij weet al dat ik daarna de ‘regenboogtrap” op wil. Vrolijk loop ik deze trap op en vervolg mijn weg richting lift. Bij de lift is het rustig. Slechts één collega wil ook met de lift mee. Voorzichtig informeert hij of ik er bezwaar tegen heb als hij voor mij de goede knop indrukt. Ik verzeker hem dat ik daar geen enkel bezwaar tegen heb en vertel hem dat ik naar de tiende ga. Hij weet meteen bij welke directie ik werk. “Werk je daar

Februari 1998: Ik sta op station Den haag centraal en wacht op degene die mij komt ophalen. Ik heb zo een sollicitatiegesprek voor een traineeship bij een van de ministeries. Een jaar geleden ben ik afgestudeerd. Het duurde een tijdje voor ik iets vond, maar ik vermoed dat ik een goede kans maak op een leuke baan. December 2022: Ik sta op station Den haag centraal en wacht op een oud collega. Zij stemde meteen in om met me mee te lopen naar de plek waar ik zo een sollicitatiegesprek heb bij een van de ministeries. Ik heb net een paar maanden vrij gehad en heb zin om weer aan de slag te gaan. Februari 2023: Ik stap de trein uit. Het station is druk. Ik hoor de poortjes verderop piepen. Als ik buiten ben, zoek ik de plek om de tramrails over te steken. “Hoeveel voetstappen heb ik hier al niet liggen?” Schiet het door me heen. Tegenwoordig liggen er ribbeltegels. Aan de overkant loop ik onder het gebouw door waar ik in 1998 met werken begon en jaren heb gewerkt. Zelfs sommige winkeltjes