Braille-blog

Regelmatig heb ik tijdens het doen van onze was, het blauwe Albert Heijn-shirt van onze oudste in mijn handen. Hij heeft daar een bijbaantje als vakkenvuller. Zelf doen we onze inkopen ook hier, al laten we al jaren het grootste deel van de boodschappen thuis bezorgen. Zo kwam het dat op een dag onze oudste met shirt en al naar de winkel vertrok en nog geen vijf minuten later onze boodschappen werden afgeleverd. Ineens schoot het door mijn hoofd. “Heeft die bezorger eigenlijk hetzelfde shirt aan?” Later die dag terwijl ik met onze jongste een rondje liep, schoot me deze vraag weer te binnen. Hierop volgde een voor mij zeer boeiend gesprek, waarin we duidelijk beiden verrast werden. De vanzelfsprekendheid van wat je ziet en waar ik geen weet van heb, omdat ik het simpelweg niet zie. Eerst het antwoord op de vraag: “Nee de bezorger heeft iets anders aan. Het lijkt wel op het shirt van onze oudste en heeft dezelfde kleur.” Vervolgens gingen we alle supermarkten af en vertelde onze jongste

Op een overvol perron loop ik richting roltrap. Naast mij hoor ik: “goedemorgen”. Als hij verder praat hoor ik pas dat het een vriend van mij is die blijkbaar in dezelfde trein zat en net als ik op weg is naar zijn werk. In de hal scheiden onze wegen, omdat ik met een collega afgesproken heb. Als ik op deze collega sta te wachten, bieden meerdere mensen hun hulp aan. Ook duiken er een aantal collega’s op die informeren of ik misschien mee wil lopen naar kantoor. Als ik later die morgen de coffeecorner probeer te vinden en me vast loop tussen alle tafeltjes, is er direct iemand die me keurig naar de rij brengt. Degene achter de koffiebar weet mijn bestelling al voor ik hem heb gegeven en zet meteen een deksel op mijn cappuccino, waarna zij met mij meeloopt naar de trap. In een drukke omgeving is het simpel hulp vinden en vragen. Ik doe dat veelvuldig. Liever spaar ik mijn energie voor mijn werk of andere zaken die mijn volledige aandacht nodig hebben. Want waarom zou je moeilijk doen a