Braille-blog

Ik ben één meter achtenzeventig, iets boven gemiddeld voor een vrouw, maar de volgende generatie heeft mij allang ingehaald. Veel jonge dames zijn een halve kop groter dan ik ben. Ook mijn zoons zijn hard op weg mij voorbij te groeien, dat is ze al bijna gelukt. Nederland heeft veel lange mensen, daar wordt steeds meer rekening mee gehouden. Lengtematen in kleding, verstelbare bureau’s en extra beenruimte in het vliegtuig. Deze extra’s heb ik meestal niet nodig, Wel ben ik voorzichtig in de buurt van zonneschermen, marktkramen of openstaande achterkleppen van auto’s. Daar kan ik doorgaans niet onder door. Mijn stok biedt hiervoor geen soelaas, ik moet het van mijn oren en de echo’s hebben. Voorwerpen ontwijken op geluid kost veel inspanning en gaat lang niet altijd goed. Zeker niet op plekken waar je ze niet verwacht. Nu al het groen uitbundig uitloopt, zwiept als ik onderweg ben regelmatig een overhangende tak in mijn gezicht. In sommige tijden van het jaar een verfrissende ervari

Al minstens een jaar hebben we het er zo nu en dan over. Het open-podium. Op de basisschool van onze kinderen hebben de klassen zo’n 4 keer per jaar een weeksluiting. Twee klassen verzorgen dan samen een voorstelling voor de ouders. De normale weeksluiting is gekoppeld aan een thema. Liedjes, dansjes en toneelstukjes rondom dat thema worden op het toneel vertolkt. De laatste weeksluiting van het jaar biedt ruimte voor eigen invulling. De kinderen mogen dan zelf kiezen wat ze laten zien. Deze weeksluiting heet “het open-podium”. Eén van de mogelijkheden is om samen met een van je ouders op te treden. Vooral de jongere kinderen doen dit graag, het podium is toch minder groot en spannend met je vader of moeder in de buurt. Ook mijn jongste zoon en ik hebben toen hij in groep twee zat samen iets voor het open-podium gedaan. We hadden destijds een eigen liedje gemaakt. Het leverde ons enorm veel plezier bij het maken en succes op het podium op. Als grapje spraken we af dit te herhalen als h