Braille-blog

van de week was het weer tijd voor ons jaarlijkse bezoek aan de kinderarts. Tot zijn 18e wordt onze oudste gecheckt op zijn ontwikkeling en worden de bloedwaarden bekeken. Ik kan mij de allereerste ontmoeting met deze kinderarts nog goed herinneren. De oudste was 2 en de jongste net een paar maanden. Een hele middag brachten we in het ziekenhuis door op zoek naar de oorzaak van ons doodzieke kind. Ik was al bang gezien te worden als de over bezorgde moeder toen deze sympattieke kinderarts verscheen. Zonder omhaal vertelde hij me dat hij nog nooit zo'n duidelijk geval van coeliakie had gezien. Ons kind was ondervoed en moest zo snel mogelijk glutenvrij gaan eten. Omdat het hem lastig leek voor mij de foldders hierover te lezen, bood hij aan ons een keer in alle rust uit te leggen hoe het zat. Één keer op dieet ging het gelukkig snel vooruit en ontwikkelde hij zich tot een van de fitste kinderen die ik ken. Er kwam een nieuwe uitdaging bij. Verpakkingen lezen op ingrediënten. De fab

Het formulier is ingeleverd! De middelbare schoolkeuze voor onze oudste gemaakt! Was best een dingetje. Wij wonen in Amersfoort en daar valt qua middelbare scholen veel te kiezen. De afgelopen twee jaar hebben we bij een aantal daarvan gekeken om een keuze te kunnen maken. Het eerste wat opvalt, is dat bijna alle scholen extra’s bieden. Technasium, 2-talig, alles digitaal en ga zo maar door. Toen ik jaren geleden zelf moest kiezen, was het een stuk overzichtelijker. Wij woonden in een dorp. Daar waren 2 middelbare scholen. De ene wilde liever geen blinde leerling hebben dus werd het de andere…. Natuurlijk wil je het beste voor je kind, je wil dat hij zelf kiest. Tegelijkertijd wil je helpen en vind je er zelf iets van. We maakten van te voren een lijstje met criteria. Dingen als soort school, niveau, doorgroei mogelijkheden, fietsafstand, stonden daarop. Uiteindelijk kozen we er vijf. Daar loop je dan op een opendag. Een grote stroom ouders en kinderen, verhalen over hoe leuk de sch

Naast de primaire levensbehoeften zijn er nog minstens twee dingen waar ik slecht zonder kan. Sport en muziek. Sport in de actieve vorm, zelf uitvoeren dus en muziek mag zowel actief als passief zijn. Na een drukke werkdag op je trein wachten, oortjes in en even helemaal verdwijnen in de muziek. Heerlijk!!! Echt ontstresst raak ik, in mijn eentje thuis zingend achter de piano. In mijn puberteit deed ik dat samen met een van mijn beste vriendinnen. Beiden zijn wij blind en we verzonnen de meest verschrikkelijke teksten en liedjes over wat we mee maakten. Ons flink afreagerend op die “rot handicap”! Liedjes met titels als “Oh had ik maar een auto,” of “Als ik aan jou ziende ogen voel.” We zongen over aantrekkelijke jongens die wij wel zagen zitten, maar zij ons natuurlijk niet, over overstappen op onbekende treinstations en ga zo maar door. Tegenwoordig zing ik voor mij bekende popnummers, het zelf liedjes bedenken is op de achtergrond geraakt. Al merk ik dat het gemak waarmee ik vroeg

Mijn taststok hoort zo bij mij dat ik hem ook vaak gewoon vergeet. Dan sta ik al buiten met de deur op slot en denk… oh nee toch, ik mis iets. Dat het voor mij gewoon voelt met mijn stok in mijn hand is zeker niet waar. Vroeger verafschuwde ik dat ding. Het stigma, zodat iedereen kon zien dat ik niet kon zien. Wij maakten er thuis een spelletje van, zoveel mogelijk mensen om de tuin leiden. Als een voorbijganger omkeek terwijl ik hand in hand met mijn zus liep, kneep ze in mijn hand. Voor mij het teken om te roepen: “kan je het goed zien of wil je wat dichterbij komen.” De voorbijganger snapte er dan niks meer van. Ook zette ik weleens voor de grap de bril van mijn andere zus op. Daardoor kon je mijn ogen minder goed zien en viel het niet op dat mijn ogen er toch net iets anders uitzagen. Wanneer mijn moeder me van de trein haalde in de tijd dat ik op kamers woonde en studeerde, was het eerste wat ze zei: “doe je stok maar weg.” Als ik met mijn vriendje op pad was, had ik dat ding vaak