Braille-blog

De eerste week van mijn nieuwe baan zit erop. Een week vol indrukken, informatie en ontmoetingen. De tegenstelling kon niet groter zijn. Van een streekbus met 10 medereizigers naar een propvolle trein, van een rustige ochtend wandeling door een Gooise buurt naar een bruisende stoep vol lawaai, mensen en bellende trams. Van onderweg mensen ontmoeten die hun hond gaan uitlaten in het bos naar het oversteken van een weg met fietspaden, rijstroken en trambanen in het midden. Van je thuisgesmeerde lunch naar een bedrijfsrestaurant vol keuzes, van een kantoor met zijn tweeën naar een kantoortuin. Ondanks al deze tegenstellingen voel ik me hier gelijk thuis. Overal studenten die aanbieden samen met mij naar het station te lopen. Onderweg leuke gesprekken over studie, tentamens en de universiteit. In plaats van in het bos manoeuvreer ik me door een jungle van fietsen om bij de ingang van het hoofdgebouw te komen, maar nooit alleen. Steeds bieden voorbijgangers aan een handje te helpen.

Heerlijk, zo’n weekje vrij, daar was ik wel aan toe. Mijn hoofd leeg. Alle werk-to-do-lijstjes eruit. De storm hielp mee. Twee dagen lang werd mijn hoofd leeggewaaid. Leunend tegen de wind lopen, de storm om het huis horen razen en wegzetten wat omwaait. Vorige week was mijn laatste werkdag bij visio. Ik had de storm wel even nodig. Nodig om dat overvolle hoofd van mij leeg te blazen, om mij los te rukken van al die mails, to do’s en afspraken. Nodig om volgende week een frisse start te maken met mijn nieuwe baan bij de Vrije Universiteit. Mijn lege hoofd zorgt er ook voor dat ik echt even aandacht heb voor mijn gezin. Een hele zonddagmiddag samen met onze oudste helpen met huiswerk. Overhoren, uitleggen, samenvatten, maar vooral het samen vatten. Samen bezig zijn en hardop denken. Even echte aandacht. Natuurlijk heb ik die normaal gesproken ook voor hem, maar vandaag voel ik rust. Ik heb de tijd, hoef nergens heen, word niet afgeleid. De volgende dag heeft onze jongste studi

Mijn moeder had er een enorme hekel aan, mij in het donker aan te treffen. Of dat nu vroeger ’s nachts was als ik naar de WC ging of op mijn kamer huiswerk maakte, als het donker was buiten moest het licht aan. Ik vind het zelf ook een raar idee om in het donker te zitten. Al voegt verlichting voor mij niks toe, ik doe licht aan al ben ik alleen thuis. Het moment waarop het licht aan moet, is voor mij moeilijk te bepalen. Ik zie vooral het verschil goed als ik buiten ben. Is het een grijze, bewolkte dag dan zie ik dat. Maar of er in een ruimte een lamp aan is, neem ik niet waar. Soms leidt dat tot komische situaties. Samen op een kamer met een collega, neem ik aan dat het licht aan is. Als de collega dan vertrekt terwijl ik van mijn plek ben, vergeet ik te checken of het licht nog wel aan staat. Vervolgens schrikt een andere collega zich rot als hij onze donkere kamer binnenstapt en mij ineens ziet zitten. Daarnaast komt het regelmatig voor dat ik vergeet de lampen uit te doen.