Braille-blog

Maak van je kwetsbaarheid je kracht, je beperking als “unique selling point” of vertel je ervaringsverhaal dan kunnen anderen er van leren. Prachtige uitgangspunten, in zekere zin is dat wat ik doe met deze braille-blog. Je beschrijft een ander perspectief, verrast mensen soms en geeft gebeurtenissen een plek. Wat gebeurde er dan met mij, vraag ik me af, toen in een grote online bijeenkomst van mijn werk een “lotgenoot” de inspirerende spreker bleek? Het verhaal was goed, het publiek aandachtig en toch voelde het bij mij ongemakkelijk. Zeker, dat ongemak zit in mij dat heeft met zo’n spreker niets te maken. Maar wat is het dan? Ook mijn leven is regelmatig onderwerp van artikelen, presentaties en filmpjes. “Kijk eens wat allemaal binnen bereik ligt als je een beperking hebt?” Voor mij een manier om een voorbeeld te zijn voor lotgenoten die nog niet weten hoe ze het leven met hun beperking moeten vormgeven, het rolmodel waaraan je je kan optrekken. Ook ik had vroeger zo’n rolmodel. Grap

We kochten ze in zo’n winkeltje met allerlei spullen. Mijn man en ik waren samen een weekendje weg en struinden door het centrum van Alkmaar. Het is alweer vier jaar geleden. Onze oudste zat in groep acht en speelde in de eindmusical het opaatje Tinus. Bij de omschrijving van zijn outfit stond vermeld dat Tinus op klompen liep. En hier stonden ze, maat veertig. Tijdens het opvoeren van de musical voor hem aan de ruime kant, maar hij kon er zonder struikelen en te veel lawaai op lopen. Na die tijd belandde het paar klompen bij onze achterdeur. Altijd handig als je even snel iets in de kliko wil gooien of iets uit de koelkast in de schuur nodig hebt. Geregeld klosten onze jongens of ik door onze tuin. Nu vier jaar later, ben ik de enige die de klompen nog past. Soms trekken de jongens ze wel aan, maar lopen dan met hun hakken op de rand en krijgen zere voeten. Niet alleen hun voeten zijn groter dan de mijne, dat geldt voor meer zaken. Afgelopen oudjaarsavond toen we elkaar een gelukkig

“Is er nog blauwe sap?” Regelmatig stelt één van onze pubers die vraag. Natuurlijk is de sap zelf niet blauw, maar heeft de verpakking van de DubbelFrisss die ze graag drinken die kleur. Toen ze klein waren, noemden ze het ooit blauwe sap en dat is zo gebleven. Een tijdje geleden constateerde onze jongste tijdens zijn ontbijt: “Hé pap, ze hebben de verpakking van de melk veranderd, had je dat al gezien.” Toevallig was de oude verpakking net leeg en begonnen ze de verschillen te bekijken. Ik was oprecht verrast wat er allemaal werd genoemd. Blijkbaar staat de Nederlandse vlag op een pak melk en nog meer plaatjes. In mijn visuele geheugen zit melk in een glazen fles met een blauwe dop. Waarschijnlijk heb ik ook nog wel de eerste kartonnen pakken gezien, maar er komt geen beeld tevoorschijn uit mijn herinnering. Een dag later een soortgelijk voorval. “Kun jij de pasta even aangeven?” vraagt mijn man aan één van onze zonen, terwijl hij staat de koken. “Bedoel je deze roze,?” vraagt mijn z