Braille-blog

Roken heb ik nooit gedaan, zelfs geen trekje. Een wijntje op zijn tijd vind ik heerlijk, maar dronken ben ik nooit geworden. De scryptogram in de NRC op zaterdag moet natuurlijk worden opgelost, toch beschouw ik mezelf als niet verslavingsgevoelig. Of toch wel? Een ochtend zonder koffie trek ik slecht. Niet meteen hoor, bij mijn ontbijt drink ik thee. Mijn werkdag kan pas goed van start als ik koffie heb gehad. Het is dan best onhandig als je de koffieautomaat op je werk niet kan bedienen. Uiteraard zijn er altijd wel collega’s die mij willen helpen mijn cafeïne-behoefte te bevredigen, maar helemaal onafhankelijk voelt dat niet. Ik was blij verrast toen de medewerkers van onze facilitaire dienst me vroegen eens mee te denken hoe ze dit het beste voor mij konden oplossen. Het werd een vrolijke ontmoeting, waarbij zij onmiddellijk snapten wat het probleem was. Ik vertelde dat ik in dit soort gevallen al vaker met een malletje uit de brand ben geholpen, gewoon van karton. Een paar dagen

Elk voorval op zich is een niemendalletje en doet niet zo zeer. Ik ken ze, weet ze en maak ze al mijn hele leven mee. Een klein tikje, een duwtje tegen mijn zelfvertrouwen of een vinger op de zere plek. Ik kan goed relativeren en lach erom. Het wordt lastig als een aantal van dit soort voorvallen kort achter elkaar plaatsvindt, dan moet ik alle zeilen bijzetten om mijn spreekwoordelijke emmer niet te laten overlopen. “Is dat erg dan als die emmer overloopt? Nee, natuurlijk niet, ik ben ook maar een mens.” Deze week was zo’n week. Zonder alle niemendalletjes hier breed uit te meten, zal ik proberen uit te leggen hoe mijn emmer zich vulde. Het begon met het specifiek benoemen van mijn beperking in een juryrapport, waar dat totaal niet ter zake deed. Het rapport ging over een optreden van ons koor. Goed bedoeld en ongetwijfeld was het een compliment. “Dat kan je toch zo naast je neerleggen?” Normaal wel, ware het niet dat dit de tweede keer was dat dit zo opgeschreven werd. De klots in