Braille-blog

Een combinatie van shoppen, mopperen en schipperen. Waarom dat? Dat zal ik uitleggen. Winkelen is zeker niet mijn favoriete bezigheid. Even lekker rond kijken wat er allemaal in de winkels hangt en misschien iets bruikbaars spotten, niet echt mijn ding. Doelgericht iets gaan kopen dat dan weer wel. Als dat zonder al te veel hulp van anderen lukt, geeft dat mij nog steeds een kick. Vroeger, toen ik voor het eerst alleen op kamers woonde in mijn studententijd, investeerde ik heel wat uurtjes in het zelfstandig bemachtigen van wat ik nodig had. Even naar de supermarkt was daar lastig en de online boodschappen service bestond nog niet. Dan ontdek je dat de drogist ook WC-papier verkoopt en in mijn geval de slager kaas, de kaartenwinkel ook chips en frisdrank. Tegenwoordig woon ik vlakbij een supermarkt waar ik geholpen word, doe ik de boodschappen online of doet mijn man het. Voor andere shop-zaken, zoals kleding of kadootjes ga ik vaak alleen op pad. Sinds de kinderen er zijn, zijn d

Het is een mooi woord en volgens mij is niemand tegen het toegankelijker maken van onze samenleving. Alleen realiseren we ons meestal niet wat dat dan allemaal betekent. Daarom een kleine inkijk in een gemiddelde werkdag van mij, waarop ik nogal wat aspecten van ontoegankelijkheid of zal ik onnadenkendheid zeggen, tegen kom. Rolstoel toegankelijk, die kennen we wel, maar dat toegankelijkheid verder gaat dan het weghalen van drempels en kunnen omzeilen van trappen, zover komen de meesten dan weer niet. Wat het lastig maakt, is dat ook mensen met een beperking niet allemaal over een kam geschoren willen worden. Zo heeft de architect van station Bilthoven (waar ik uitstap om naar mijn werk te gaan) bijvoorbeeld een heel mooi uitziende, schuine trap ontworpen. Voor niemand echt een aanrader om gedachteloos overheen te lopen overigens. De blinde geleidelijn loopt, jawel, naar de lift. Ik mankeer nog altijd niks aan mijn benen en wil dus gewoon over deze trap. Inmiddels weet ik hoe die loo