Braille-blog

Vroeger was het als je blind was eenvoudig. Je had slechts een paar beroepskeuzes. Je werd telefonist of pianostemmer. Was je wat minder bedeeld qua hersenen dan werd je mandenvlechter. In deze tijd heb je gelukkig meer keuze mogelijkheden. Al vallen er natuurlijk ook genoeg beroepen af. Buschauffeur of oogarts blijven lastig. Hetzelfde geldt voor hobby’s en sport. Tennissen is onuitvoerbaar en ook postzegelsverzamelen gaat het niet worden. Als je naar school ging, was dat naar een blinden instituut. Een groot deel van je leven ontmoette je daardoor vooral blinde mensen, waardoor de keuze van een partner ook vaak op een blinde of slechtziende viel. Tegenwoordig is het gelukkig een stuk minder voorspelbaar. Al lijkt het soms of de samenleving nog in de vorige eeuw zit. “uh,” stottert iemand voorzichtig, als je vertelt dat je een gezin hebt, “is je partner dan ook…” Mijn ouders hadden hier altijd een fantastisch antwoord op dat ik nog weleens gebruik. Ze beantwoordden zo’n vraag met een

Fitness is de meest beoefende sport in Nederland. Je uitleven op een cardiotoestel of even flink aan de gewichten trekken, dat kan met je ogen dicht. Nu vind ik trainen bij een sportschool oersaai. Zelf je programmaatje afdraaien, terwijl om je heen allerlei mensen en apparaten in beweging zijn, is niet heel praktisch als je blind bent zoals ik. Zeker omdat dit gepaard gaat met harde muziek en steeds verschillende mensen die zich tegelijk met jou in het zweet werken. Verwachten dat iedereen rekening met je houdt, kan dan eigenlijk niet. Een groepsles volgen, is een mooie manier om deze uitdagingen te omzeilen. Toch is men bij sportscholen hierover terughoudend. Ik heb heel wat keren moeten "praten als brugman" om aan zo'n les te mogen deelnemen. "Hoe wist ik dan de oefeningen?" "Hadden de andere groepsgenoten geen last van mij?" en ga zo maar door. Super verrast was ik dus toen ik jaren geleden met open armen werd ontvangen bij een kleiene sportscho

De zon op je huid voelen en de geur van lente in de lucht. Iedereen komt zijn schulp uit gekropen. ’S Morgens wordt ik wakker van de vrolijk, fluitende volgels. Al zie ik de frisse, groene blaadjes en alles wat bloeit niet, het is onmiskenbaar voorjaar. Het kost me moeite de neiging om te gaan huppelen te onderdrukken. Dartelend in de lente zon. Jammer dat ik niet heb kunnen zien hoe de koeien de wei in gingen. Al voel ik het bijbehorende gevoel maar al te goed. Wat zou dat heerlijk zijn. De gordijnen open schuiven en meteen de blauwe lucht zien. Niet hoeven tobben of het nu wel of geen rokjesdag is vandaag. Toch heb ik ook een klein voordeeltje…….. Ik hoef niet aan te kijken tegen die veel te witte benen onder de korte broek. Of iets te veel vetrolletjes onder het strakke zomerhemdje. Voor mij is de vrolijke stem en het goede humeur genoeg. Zingend op straat en fluitend op de trein wachten. Lente voel je, ruik je en hoor je. Kom maar op met dat mooie weer!