Braille-blog

Ik ben iemand die in het hier en nu leeft. Zeker sinds de jaren waarin ik een druk gezinsleven combineer met een uitdagende baan is er weinig gelegenheid om op de zaken vooruit te lopen. Je kan wel plannen, maar het loopt vaak anders dan voorzien. Evenmin houd ik me uitvoerig bezig met wat achter mij ligt. Toch kijk ik op de drempel van een nieuw jaar altijd even om. Wat was 2018 voor een jaar voor mij? Wat waren de hoogte- en dieptepunten? Wat neem ik mee naar 2019 en wat laat ik los? Alles overziend of zal ik toch maar weer overdenkend schrijven, was 2018 een mooi jaar. Een nieuwe baan, vooraf gegaan door een warm afscheid van mijn oud collega’s. Een super leuke groep 8 musical van onze oudste, gevolgd door een prima start in de sportklas van de middelbare school. Leuke muzikale ervaringen tijdens mijn drumles en zelfs weer gaan zingen in het popkoor waar ik jaren geleden zong. Samen met onze jongste staan swingen bij miss Montreal en een concert van Blof. Veel stralende zon en een

Ik herinner me het nog heel goed, de eerste dag waarop ik in een enorme stroom mede-ambtenaren Den Haag centraal uitliep. Ik dacht: "Ojee, als iemand me nu vraagt wat voor werk ik doe, moet ik antwoorden dat ik ambtenaar ben." Al na een paar uur ontdekte ik dat het prototype, koffiedrinkende ambtenaar niet bestaat. Maar hoe vertel je dat op een verjaardagsfeestje? Het woord "ambtenaar" roept toch iets op. En wat te denken van alle "jeuk"woorden die ik in al die jaren heb gehoord, geleerd en ja ook gebruikt? Het werk was leuk, boeiend en maatschappelijk relevant (nog zo'n woord). toch weet ik er geen betere term voor. Het is zoiets als: Vandaag op je bureau, vanavond op het journaal. Het vinden van een baan als net afgestudeerde blinde vrouw, ging niet vanzelf. Heel wat netwerkgesprekken, sollicitatiebrieven en teleurstellingen gingen eraan vooraf. In 2008 stak ik over naar het RIVM. Dichterbij huis, meer in de inhoud. Eerst als onderzoeker, later a

Inmiddels ben ik een week of zes aan het werk in mijn nieuwe baan en begin ik een beetje te snappen hoe de hazen lopen, wie ongeveer wat doet en wie nu wie is. Tijdens deze eerste weken ben ik ingewerkt door mijn directe collega en door degene die ik opvolg. Afgelopen week was haar afscheid. Ter ere daarvan vond er een symposium plaats: ‘Samen voor ogen.” Een prachtig overzicht van wat er zoal gedaan is en loopt aan wetenschappelijk onderzoek op dit gebied. Het blijft best gek om onderzoekers van alles te horen vertellen over de doelgroep. De doelgroep waar ik zelf toe behoor. Natuurlijk ben ik n=1 dus zeker niet representatief. Toch moet ik altijd even schakelen. Bij veel van de gepresenteerde resultaten denk ik “Hoe zit dat eigenlijk bij mij?” Een paar voorbeelden. Een mooi verhaal over de tast ontwikkeling bij blinde kinderen, Hoe gaat dat eigenlijk en hoe kan je meten of een kind zich goed ontwikkelt? Als je niet overziet wat je aanraakt, hoe ontdek en weet je dan wat het is? Ik r

Ik verplaats mij zeker als ik alleen reis per openbaar vervoer. Op weg naar mijn werk reis ik meestal in de spits. Maar in het weekend of op mijn vrije dag, zit ik ook wel op andere momenten in bus of trein. In de spits is het vrij duidelijk. Woekeren voor een plekje. Niemand die het in zijn hoofd haalt om zijn of haar tas op de bank naast zich te zetten. Alle plekken zijn bezet. Zelfs op de trap zitten mensen. Ik ben altijd weer stomverbaasd als ik bij mijn uitstap station de trap afloop en de trapzitters niet eens een poging doen om even op te staan en aan de kant te gaan. Schijnbaar denken ze, ik zit, en dat houd ik zo. Iedere keer weer moet ik mezelf bedwingen om niet een keer keihard door te lopen naar beneden. Tenslotte zie ik ze niet zitten en zij zitten met hun rug naar degene die de trap afloopt. Meestal wordt een botsing voorkomen door medereizigers die vragen of de trapzitter even op wil staan. Met zichtbare tegenzin staat men op en kan ik er makkelijker langs. Buiten de s

Als je niet ziet, gaat vrijwel alle communicatie gesproken of in elk geval in 95% van de gevallen met geluid. Even een blik van verstandhouding zit er niet in. Tenminste, ik kijk geregeld veelbetekenend naar iemand, maar of diegene dat ziet en ook zo interpreteert, blijft een raadsel voor mij. Hoeveel leuke mannen ik al niet op mijn warmste glimlach heb getrakteerd, hoe vaak ik mijn kinderen een vertederende blik heb toegeworpen of mijn collega’s heb aangekeken met de bedoeling zonder woorden te laten zien dat ik het roerend met ze eens ben, geen idee of dat signaal is aangekomen. Andersom geldt natuurlijk hetzelfde. Want iemand die kan zien, zet zijn nonverbale communicatie nooit uit. Van hoeveel mooie mannen ik hun warme blik gemist heb, hoeveel vragende blikken van mijn kinderen me zijn ontgaan of hoeveel collega’s zaten te knikken, terwijl ik aan het woord was, werkelijk geen idee. Toch kan ik veel van dit soort dingen wel aanvoelen. Ik ben niet bovengemiddeld sensitief, maar word

Na een lange werkdag klap ik mijn laptop dicht. De dag is voorbij gevlogen. Een dag vol nieuwe indrukken, informatie en actie. Ai! Ik vertrek mijn gezicht als ik mijn schouders draai. Ongemerkt weer veel te lang ingespannen in dezelfde houding gezeten. Niet zien betekent dat andere lichaamsfuncties meer moeten doen. Natuurlijk iedereen denkt gelijk aan horen en voelen. Dat klopt. Wat te denken van die arme armen…. Die sturen mijn handen aan die het voelwerk doen. Ze zijn onmisbaar bij veel van de dingen die ik dagelijks doe. Voor het uitvoeren van mijn werk bijvoorbeeld. Veel tijd schrijf en lees ik. Zowel bij het lezen als schrijven achter mijn computer worden mijn armen belast. Even je handen laten rusten gaat niet met zo’n brailleleesregel. Je handen en armen zijn constant in beweging. Als ik op straat met mijn stok loop, zijn mijn armen hard aan het werk. Een beetje ontspannen van A naar B kuieren is er zelden bij. Veelal in opperste concentratie ben ik op weg. Alle aandacht gaat