Braille-blog

Het is acht uur ‘s morgens als ik mijn laptop openklap. Er zijn gisteravond redelijk wat mails binnengekomen die om antwoord vragen. Ik ga aan de slag en voor ik het weet is het tijd voor mijn eerste overleg van die dag. Precies op tijd klik ik de teams omgeving open. Achter mijn rug hoor ik een van onze jongens voorzichtig de kamerdeur openen. Hij wil absoluut niet in beeld. Vrij lastig want het bureau waar ik meestal aan werk, staat in de woonkamer. Van het eerste overleg schakel ik met een paar toets-combinaties over naar het volgende. Ik word steeds handiger in dit omschakelen. Dit overleg is met meerdere mensen en de chat gaat los. In teams op mijn pc kan ik niet makkelijk schakelen naar deze chat. Daarom heb ik teams ook op mijn telefoon gezet. Ik doe een poging om en het gesprek in de bijeenkomst te horen en tegelijk de chat te laten voorlezen door mijn telefoon. Omdat ik maar een paar oren heb, is dat vrij kansloos en hoor ik beide half. Als het overleg klaar is, loop ik naar d

Moeizaam til ik de grote boomstronk boven mijn hoofd en doe een poging hem zover mogelijk weg te gooien. Met een doffe klap valt hij krap een meter voor me in het zand. Ik raap hem weer op en probeer of hij verder komt als ik hem onderhands gooi. Dit werkt iets beter. Onze trainster stuurt mij mondeling naar de plek waar de stam nu ligt. Als we al gooiend het vooraf aangegeven punt hebben bereikt, wisselen we van tak. De andere tak is lichter en langer en vraagt om een andere gooi. Onze volgende opdracht is het verplaatsen van een dikke boomstam de heuvel af. Natuurlijk moet hij later ook de heuvel weer op. Daarna testen we onze balans en spelen het spel ik ga naar de heuvel en doe dat al: springend, hinkelend en ga zo maar door. Een variant op “ik ga op reis en ik neem mee.” We zijn in de Soesterduinen. De zandverstuiving zorgt ervoor dat ik ruimte voel om lekker te kunnen bewegen. Soms worden we letterlijk het bos ingestuurd. Aan een kort stokje neemt mijn sportgenoot me mee tussen