Braille-blog

In juni bezocht ik de online Ziezo-beurs. (Een beurs waar organisaties, hulpmiddelen leveranciers en instellingen gericht op blinden en slechtzienden zich jaarlijks presenteren). Best handig zo vanachter je pc thuis. Ik kon elke gewenste workshop open klikken of er ongezien verdwijnen. Ik ga zeker niet jaarlijks naar deze beurs, maar probeer wel op de hoogte te blijven van nieuwe ontwikkelingen. Daarom koos ik ook nu voor workshops waar nieuwe technische snufjes en hulpmiddelen werden geshowd. Ik vind het fantastisch hoe snel de mogelijkheden elkaar opvolgen. Speciale brillen, navigatie-apps, tekstherkenning met je smartphone, gesproken ondertiteling en ga zo maar door. Veel toepassingen waar we een paar jaar geleden nog watertandend van droomden, zijn inmiddels op de markt. Toch komt bij mij steeds die ene vraag boven: “Moet je alles willen wat kan.” Neem nu die slimme brillen. Hoe nodig is het om op een station zelf het bord met treintijden te kunnen lezen? Gaat dat niet veel snel

“Het oversteekpunt bevindt zich op 90 meter op 12 uur,” meldt mijn GPS als ik het stationsgebouw van Amsterdam Bijlmer verlaat. Voor me ligt een groot plein. Op het plein zijn weinig tot geen herkenningspunten. Het is de kunst om zo goed mogelijk rechtdoor te lopen. Je kan het plein aan allerlei kanten verlaten. Op goed geluk begin ik te lopen. Vorige keer lukte het zowaar in één keer om op het goede punt uit te komen. Vandaag is mijn koers minder strak. “Het oversteekpunt bevindt zich op 10 uur,” hoor ik mijn GPS melden. Ik draai wat bij, maar doe dat te ver, zodat het punt nu ineens rechts van me blijkt te zijn. Ik hoor een groepje studenten en besluit het te vragen. Zij moeten dezelfde kant op blijkt. Ik loop achter hun gezellige geklets aan en steek over op de goede plek. Wat later loop ik door de draaideur van het kantoorgebouw. Het is mijn tweede dag vandaag. Zoals gewoonlijk ben ik te vroeg. Geen van mijn nieuwe collega’s is er nog. Met een cappuccino ga ik in de koffiehoek zit