Braille-blog

Onze oudste zoon zit in de sportklas. Zijn middelbare school heeft allerlei speciale richtingen, hij volgt de sportklas. Geen topsport, maar gericht op alle sporten in de breedte. Een gewone brugklas met extra veel uren Gym en allerlei sportclinics dus. .Het past hem als een tweede huid. Hij houdt erg van sport, vindt alle soorten sport leuk en kan geen seconde stil zitten. Een paar weken geleden kwam er een mail van school met de aankondiging van een ouder-kind sportavond. “van wie heeft uw kind zijn sportiviteit? Zijn de sportgenen rechtstreeks overgeërfd of heeft het een generatie overgeslagen? U kunt het laten zien op de ouder-kind sportavond, waar u samen met uw kind gaat sporten.” Daarna volgde een rijtje van de uit te voeren sporten. Tja, alle onderdelen waren balsporten in teamverband. Dat vond ik wel jammer. Want onze zoon heeft zijn sportgenen zeker van beide ouders gekregen. Daarom beantwoordden we de mail met een grapje of het programma wat inclusiever zou kunnen. Onze zoo

Ieder mens is uniek. Gelukkig, want anders is het zo saai. Elk mens heeft kwaliteiten, maar ook minder fraaie kanten, krasjes en deuken. Erkenning voor waar je goed in bent, is belangrijk, daardoor voel je je gezien en gewaardeerd. Gezien of beoordeeld worden op je mindere kanten, daar zit niemand op te wachten toch? Het wordt Nog ingewikkelder als je waardering krijgt voor je tekortkomingen. Blijkbaar vinden mensen dat je knapper, beter of unieker bent als je dingen onderneemt, ondanks je krasjes. In sommige gevallen klopt dat. Je moet meer moeite doen dan een ander, je langer voorbereiden of je meer inspannen om je doel te bereiken. Als gewoon meedoen het resultaat is, heb ik de extra moeite er ruimschoots voor over. Er zijn ook activiteiten waarbij je krasjes totaal niet ter zake doen. Toch heb ik gemerkt dat ik In beide gevallen soms beoordeeld word op mijn vermeende tekortkomingen. Een pijnlijke ervaring. Twee voorbeelden ter illustratie. Als kind zat ik op turnen. Eens per jaar